ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΚΥΠΡΟΣ: ΤΡΙΓΩΝΟ ΜΕ… ΔΥΟ ΑΚΡΕΣ!

Μετά από μια μεγάλη σειρά σοβαρών αλλαγών, που αναδιαμόρφωσαν τον γεωπολιτικό της ανατολικής Μεσογείου, ήρθε και η στιγμή της αμφισβήτησης των κατεστημένων εδώ και χρόνια «ισχυρών» του ανατολικότερου άκρου της λεκάνης της. Το οποίο ανέκαθεν αποτελεί το πιο ήσσονος σημασίας τμήμα του ευρύτερου χώρου, καθώς συγκεντρώνει όλες τις διόλκους με την Αραβική Χερσόνησο, την Εγγύτερη Ανατολή και την βόρεια Αφρική. Αυτή τη φορά βέβαια, δεν αποτελεί το μήλον της έριδος ο έλεγχος κάποιων εμπορικών διόδων, αλλά τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και ορυκτού πετρελαίου που κρύβονται στο υπέδαφός του. Το ενδιαφέρον, συγκεντρώνεται στις χώρες που διεκδικούν την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στον πυθμένα της θάλασσας. Κάτι που μοιραία, εμπλέκει το νεοελληνικό και το κυπριακό κράτος σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας στο οποίο εδώ και δεκαετίες επιδεικτικά παρίσταναν πως αδιαφορούσαν, ώστε να εφευρίσκεται χώρος για τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις τους.

Επομένως οι δυο πραγματικοί ανταγωνιστές που προκύπτουν, δεν είναι άλλοι από τα κράτη που τα τελευταία 60 χρόνια φέρονται σαν τα «κακομαθημένα αδέλφια» της γειτονιάς της ανατολικής Μεσογείου: η Τουρκία και το Ισραήλ. Οι δυο σύμμαχοι, των οποίων η σύμπραξη αποτελεί –παρά τη σημερινή άσχημη εικόνα τους- μια εκ των βασικότερων αιτιών της ίδιας της διασφάλισης της ισχύος τους. Ένα γεγονός που πέρα από κάθε αμφισβήτηση, αρκεί για να δώσει βάσεις για την πρόβλεψη πως όσους «καυγάδες» κι αν περάσουν, εν τέλει αναγκαστικά και οι δυο θα στραφούν ξανά προς την παλιά κατεύθυνση, «επιδιώκοντας σύμπλευση».

Μελετώντας κάποιος τα τεκταινόμενα, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει πως οι εξελίξεις στη Βόρειο Αφρική αλλά και τη Μ.Ανατολή είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Τουρκία να επιβάλλει την επιρροή της. Πρωτίστως πολιτικά και δευτερευόντως οικονομικά, αλλά πάνω από όλα με σαφήνεια, σε όσες χώρες των οποίων τα νέα καθεστώτα πλέον πάσχουν από φαινομενική απώλεια προσανατολισμού. Κάτι για το οποίο η Τουρκία προοριζόταν μοιραία να εξελιχθεί, όντας ο μέχρι πρότινος ο «μοχλός ασφαλείας» της γεωγραφικής της περιφέρειας. Και που μάλιστα ενθαρρύνεται να κάνει σύμφωνα με το κυρίαρχο αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ γεωπολιτικό δόγμα Μπρετζίνσκυ. Γεγονός, που για να μπορέσει να αποκτήσει προοπτικές πρέπει να φέρει το Τουρκικό κράτος πλησιέστερα τόσο στις ελίτ, όσο και τις κοινωνίες των χωρών αυτών, οι οποίες παραδοσιακά διακατέχονται από έντονα συναισθήματα κατά του Ισραήλ. Το σχέδιο αυτό όμως στην πράξη, οδηγεί όλους τους εμπλεκόμενους σε ένα βάδισμα επί ξηρού ακμής, καθώς όπως ο αμερικανοεβραίος Μπρετζίνσκυ αναγνωρίζει, υπάρχει κίνδυνος να προκληθούν μια σειρά τυχαίων και δεδομένων φυγόκεντρων δυνάμεων απομάκρυνσης της Τουρκίας από τη Δύση. Σε αυτές τις φυγόκεντρες δυνάμεις λοιπόν, όπως η ξαφνική αλλά αναγκαία εναλλαγή των όρων κι ανταλλαγή κατευθύνσεων (Τουρκία-Μ.Ανατολή, Ισραήλ-Αιγαίο) εστιάζεται η διαμάχη Τουρκίας-Ισραήλ.

Επί του πρακτέου, το Ισραήλ, έχοντας καταφέρει να «κερδίσει» τη συνεργασία για τον ΑΟΖ της Κύπρου, κατάφερε να «αποσιωπήσει» προσδένοντας στην προκύπτουσα κατάσταση ανταγωνισμού, την θαλάσσια επέκτασή του στη περιοχή σε βάρος του κράτους του Λιβάνου. Το οποίο με τη σειρά του κατήγγειλε την συνεργασία Ισραήλ-Κύπρου και κινείται προς την υποστήριξη της Τουρκίας. Ενώ η Τουρκία, σε καθαρά διπλωματικό επίπεδο βαδίζει με ασφάλεια πάνω σε τετελεσμένα, όπως είναι η διαπραγματευτική βάση του σχεδίου Ανάν σύμφωνα με το οποίο «η τουρκοκυπριακή πλευρά» ήταν ένας από τους δικαιούχους της ΑΟΖ της Κύπρου. Το σχέδιο Ανάν μάλιστα, αναγνωρίζεται ως βάση σε κάθε μελλοντική πρόταση «εξεύρεσης λύσης». Μπορεί λοιπόν, να διαφαίνεται πράγματι μια σύγκρουση συμφερόντων, αλλά επί της ουσίας η «σύγκρουση» αυτή τίθεται στα πλαίσια που είχαν σκιαγραφηθεί αμοιβαία. Κι από αυτή την παράμετρο, είναι φανερό πως προκύπτει με τη σειρά της και η «δικλείδα ασφαλείας» των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας.

Εν τέλει, συμπεραίνονται τα εξής:

Η συνειδητή και δουλοπρεπής απουσία της Ελληνικής(;) πλευράς από κάθε τι που την αφορά εδώ και δεκαετίες. Τόσο το νεοελληνικό, όσο και το κυπριακό κράτος απλά επιλέγουν να συμπαρίστανται σε όποιον περιφρουρεί τα συμφέροντά του. Εν προκειμένω, του Ισραήλ, που περιφρουρεί ταυτόχρονα και την απευθείας υπαγωγή των δυο κρατών στα κελεύσματα της «προστάτιδας» αμερικανοσιωνιστικής Δύσης. Δεν είναι τυχαίο, πως μια λεπτομέρεια που «διέφυγε» τεχνηέντως από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είναι η παρουσία στην Κύπρο της αμερικανικής εταιρείας εξορύξεων Noble Energy, η οποία δραστηριοποιείται και στην Αργεντινή. Σημειώνεται, πως η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου της Αργεντινής, ξεπουλήθηκε κατά τη διάρκεια της σφοδρής οικονομικής κρίσης της χώρας.

Η διαμάχη Τουρκίας-Ισραήλ, στο τμήμα που εμπλέκει την Κύπρο, παρουσιάζεται ως ζήτημα περί της μερίδας του λέοντος. Οι δυο ανταγωνιστές λοιπόν βρυχώνται, προσπαθώντας να πείσουν ότι πράγματι είναι λέοντες για να τους παραδοθεί το μερίδιό τους. Όμως, από τη μια το Ισραήλ συμπεριφέρεται πότε με συγκατάβαση και πότε εκβιαστικά. Ενώ η Τουρκία, την ίδια ημέρα που έδιωξε τον πρέσβη του Ισραήλ, υπέγραψε συμφωνία εγκατάστασης της «πυραυλικής ασπίδας» η οποία είναι ξεκάθαρο στρατιωτικό μέτρο εναντίον του Ιράν που προστατεύει του σιωνιστές.
http://xryshaygh.wordpress.com/2011/09/22/%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%b1-%ce%b9%cf%83%cf%81%ce%b1%ce%b7%ce%bb-%ce%ba%cf%85%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83-%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%b3%cf%89%ce%bd%ce%bf-%ce%bc%ce%b5-%ce%b4%cf%85%ce%bf-%ce%b1/