Τέσσερις αιώνες κράτησε η σκλαβιά των Ελλήνων. Τον Ιανουάριο του 1830 ένα μικρό κρατίδιο αποκτούσε εκτός από την ελευθερία και τη νομική υπόσταση του ξεφυτρώνοντας μέσα από τη στάχτη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Επιτέλους, αναστήθηκε το μικρό Νεοελληνικό κράτος μέσα από τα ερείπια, που το είχε μετατρέψει η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επιτέλους μετά τον ατελείωτο Γολγοθά ήλθε η Ανάσταση. Στις 22 Ιανουαρίου του 1830 υπογραφόταν στο Λονδίνο το έγγραφο με το οποίο αναγνωριζόταν η νομική ύπαρξη και η ανεξαρτησία του Ελληνικού Κράτους. Το έγγραφο έφερε τις υπογραφές των εκπροσώπων των τριών μεγάλων δυνάμεων εκείνης της εποχής, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Το συγκεκριμένο πρωτόκολλο σηματοδοτούσε τα γενέθλια του Νεοελληνικό κράτους. Σημαντικό και αποφασιστικό ρόλο είχε παίξει ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1828 αφού η νικημένη πλέον Τουρκία δεν μπορούσε να αντιδράσει. Η αδικία όμως, που είναι πάντοτε παρούσα για κάθε ελληνική διεκδίκηση, έβαλε και σε αυτήν την υπόθεση το χέρι της. Παρά το γεγονός ότι στο απελευθερωτικό σάλπισμα είχαν ξεσηκωθεί οι πανέλληνες από το Δούναβη μέχρι την Κρήτη εν τούτοις το νέο κράτος στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα ασήμαντο κρατίδιο με πολύ αμφίβολες προοπτικές εάν θα μπορούσε να επιβιώσει. Με λίγα λόγια τα όρια του νεοσύστατου κράτους από τα δυτικά μόλις έφταναν στον ποταμό Αχελώο. Παράλληλα τα μεγάλα νησιά που είχαν δώσει τα πάντα στον αγώνα και είχαν γίνει ολοκαύτωμα, έμεναν έξω από την Ελληνική επικράτεια. Όπως, η Κρήτη, η Χίος, τα Ψαρά, η Σάμος. Με το πρωτόκολλο του Λονδίνου λοιπόν εκτός από τον καθορισμό των συνόρων του νέου κράτους, όριζε συγχρόνως και τον ανώτατο άρχοντα αυτού, βασιλιά, τον πρίγκιπα Λεοπόλδο του σαξονικού Κοβούργου, τον μετέπειτα βασιλιά του Βελγίου. Όμως ο πρίγκιπας Λεοπόλδος αποποιήθηκε το στέμμα ενός κράτους, που η θέληση των ισχυρών δυνάμεων το είχε έτσι περιορίσει ώστε να μην είναι καν βιώσιμο. Το Νεοελληνικό κράτος δεν ήταν μόνο εδαφικά περιορισμένο έφερε συγχρόνως και βαθύτατα τραύματα. Ο Ιμπραήμ είχε μεταβάλλει την Πελοπόννησο σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Η πόλη των Αθηνών, που πριν τον ξεσηκωμό αριθμούσε περίπου δέκα τέσσερις χιλιάδες κατοίκους τώρα πλέον είχε ερημωθεί. Αλλά η ίδια ερήμωση και καταστροφή επικρατούσε και σε άλλες περιοχές της νεοσύστατης χώρας, που στο παρελθόν είχαν γνωρίσει μεγάλη οικονομική ακμή. Ιδιαίτερα βαρύς σε αίμα ήταν ο φόρος των Ελλήνων. Η Πελοπόννησος που αριθμούσε πάνω από τετρακόσιες εξήντα χιλιάδες Έλληνες, τώρα είχαν απομείνει μόνο περίπου τετρακόσιες χιλιάδες κάτοικοι. Η ηπειρωτική Ελλάδα με τα πέντε «σαντζάκια» της, του Ευρίπου, των Τρικάλων, της Ναύπακτου, του Καρέλι και των Ιωαννίνων ενώ άλλοτε αριθμούσε πάνω από πεντακόσιες πενήντα χιλιάδες Έλληνες και γύρω στις εξήντα χιλιάδες Τούρκων, τώρα αριθμούσε κάπου τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες Έλληνες και περίπου σαράντα χιλιάδες Τούρκους. Οι Έλληνες μετά από έναν τιτάνιο αγώνα αρχίζουν μία καινούργια πορεία προς νέα ιστορικά πεπρωμένα. Το Νεοελληνικό κράτος αν χωλό και καθημαγμένο, όχι μόνο επέζησε αλλά πλέον δυνάμωσε και με αλλεπάλληλες εξορμήσεις επέτυχε να αυξηθεί εδαφικά και να συμπεριλάβει στους κόλπους του τόσους και τόσους αλύτρωτους Έλληνες. Το μεγαλείο της Ελληνικής φυλής. Και αυτό αμέσως μετά την απελευθέρωση υπήρξε το δεύτερο Ελληνικό θαύμα. Μάρτυρας αδιάψευστος της ακατάβλητης και βιολογικής ζωτικότητας της Φυλής μας. Φυσικά η Επανάσταση του 1821 δεν ολοκληρώθηκε. Ακόμη και σήμερα ελληνικά εδάφη και αδέλφια μας βρίσκονται κάτω από ξένη κατοχή. Αλλά οι αληθινοί Έλληνες γνωρίζουν ότι, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι.
Νίκος Παπαγεωργίου
πηγή: εκδόσεις ΛΟΓΧΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου