Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Είναι ένας από τους “γκουρού” της Αριστεράς στην Ελλάδα. Είχα την τιμή στην ηλικία των 27 ετών να γνωρίζω τον πατέρα του, μία μεγάλη φυσιογνωμία του μεταπολέμου. Είμασταν και οι δύο μέλη της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΠΕΝ, του κόμματος, το οποίο ίδρυσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος το 1984. Τον τιμά ιδιαιτέρως το γεγονός ότι όντας υπουργός της 21ης Απριλίου αποδέχθηκε αυτόν τον άχαρο ρόλο στην διοικούσα επιτροπή, ενώ θα μπορούσε να γυρίσει την πλάτη, όπως τόσοι άλλοι.
Ο γιος του υπουργού, λοιπόν, της 21ης Απριλίου, Καθηγητής κ. Κ. Τσουκαλάς συμμετείχε σε Συνέδριο με θέμα “Δημοκρατία, Ακροδεξιά, και Μεταφασισμός”.
Δεν γνωρίζουμε τον ορισμό αυτού του περίφημου “μεταφασισμού” και ούτε ο κ. καθηγητής τον προσδιορίζει, αναφέροντας τα χαρακτηριστικά του. Πάντως με αφορμή το Συνέδριο αυτό έγραψε άρθρο στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” στο οποίο ούτε λίγο, ούτε πολύ προσωπικά δεν είδα κανέναν “μεταφασισμό”, αλλά ένα καθαρό ακραίο ιρασιοναλιστικό Εθνικισμό με χαρακτήρα φυλετικό, ίσως περισσότερο φασιστικό και από τον φασισμό του Μπενίτο Μουσσολίνι. Και αυτός ο “μεταφασισμός” κατά Τσουκαλά έρχεται και μοιραία θα παραμερίσει κάποτε την δειλία και την ηττοπάθεια των αρεστών στο Σύστημα ηγεσιών, οι οποίες αποτελούν και την δικλείδα ασφαλείας του Συστήματος.
Ανατρέχοντας στο χρόνο ο κ. Τσουκαλάς πηγαίνει στην Γαλλική Επανάσταση (χωρίς τις γκιλοτίνες βέβαια και ούτε λέξη για τον κοινοβουλευτισμό των τοκογλύφων πουριτανών του Κρόμβελ στην Αγγλία) και περνά στον μεταπόλεμο, γράφοντας για μία “αλληλέγγυα καπιταλιστική δημοκρατία”, ένα σχήμα λόγου δημιούργημα ευχολογίου και αχαλίνωτης πολιτικής φαντασίας. Γιατί; Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ούτε αλληλεγγύη, ούτε δημοκρατία στον καπιταλισμό. Το ομολογεί και ο ίδιος παρακάτω στο κείμενό του γράφοντας: “η άκριτη νεοφιλελεύθερη αισιοδοξία καταρρέει”. Στην θέση της κατάρρευσης αυτής τι αλήθεια έρχεται; Πάλι ο ίδιος το περιγράφει:
“…ο σημερινός κόσμος λειτουργεί ως φυτώριο ακόρεστων και αδιευκρίνιστων προταγμάτων που θα μορφοποιηθούν ως επίδοξοι ολοκληρωτισμοί, ως νέες “ακροδεξιές” ή και ως εστίες ανοριοθέτητης τοξικής βίας. Η έλλειψη συλλογικών οραμάτων και η αναξιοπιστία όλων των παραδοσιακών ορθολογισμών οδηγούν στην άνευ όρων αναβίωση πρωτόγονων και ανορθολογικών βολονταριστικών βεβαιοτήτων.
Πίσω λοιπόν στη νοσταλγία μιας χαμένης, αδύνατης μυθικής αφετηριακής αγνότητας και κανονικότητας; Πίσω στη φετιχοποίηση εσωτερικευμένων συμβολικών Ολοτήτων; (Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, το αγνό έθνος, η καταγωγή, η φυλή, η γλώσσα, ο παραδοσιακός “πολιτισμός”;) Τα μυθικά φαντασιακά Ολα χωρούν όλους μας. Εκτός βέβαια από τους “άλλους”, τους “ξένους”, τους “εχθρούς” που απειλούν την γνήσια χαμένη αγνότητα.”
Όλα αυτά, τα οποία περιγράφει ο καθηγητής κ. Τσουκαλάς με κορυφαία στοιχεία τον ανορθολογισμό-ιρασιοναλισμό, την Φυλή και την Παράδοση συνθέτουν αυτό το οποίο χαρακτηρίζουν αυθαίρετα και άστοχα “Μεταφασισμό” και συνθέτουν ένα απόλυτα αντίπαλο δέος προς την λεγόμενη νεωτερικότητα (η οποία αποτελεί για τους Εθνικιστές επιστροφή στην βαρβαρότητα) και την ολέθρια παγκοσμιοποίηση.
Ν.Γ.ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
https://xrisiavgi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου