“Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν»
Στα δύο προηγούμενα περί πολέμου άρθρα μου εξέθεσα τι πιστεύουν για τον πόλεμο διάφοροι μεγάλοι άνδρες, Έλληνες και Ευρωπαίοι. Θα νόμιζε λοιπόν κανείς ότι αυτά είναι η στάση των (πνευματικών) ανθρώπων μόνον και όχι του ίδιου του Θεού. Θα νόμιζε δε ότι η θέση του Θεού είναι ακριβώς η αντίθετη. Μια τέτοια πεποίθηση όμως σημαίνει ακριβώς ότι η αντιπολεμική προπαγάνδα έχει κάνει καλά τη δουλειά της και τίποτε περισσότερο. Γιατί η θέση του Θεού, εκφρασμένη από τον λόγο του Θεανθρώπου Υιού Του, είναι θέση αντίθετη προς οποιαδήποτε αντιπολεμική φλυαρία. Τη βρίσκουμε δε δοσμένη από τα Ιερά Κείμενα, και συγκεκριμένα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (ι΄, 34-36).
Αλλά μήπως και ιστορικά δεν μπορούμε να δούμε την στάση του νεωτέρου έθνους μας, ενός έθνους εμποτισμένου από την Ορθοδοξία, απέναντι στην πραγματικότητα του πολέμου; Αν ξεκινήσουμε από το Βυζάντιο, θα δούμε το αναπόσπαστο της κοσμικής εξουσίας από την Εκκλησία. Αλλά η κοσμική εξουσία τότε, ο Αυτοκράτορας, διεξήγαγε ατέλειωτους πολέμους κατά των βαρβάρων. Ήλθε κατ’ αυτόν τον τρόπο ποτέ σε αντίθεση με την Εκκλησία; Απεναντίας! Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας πάντοτε ευλογούσε τα όπλα μας! Ακόμη και με θαύματα δε (π.χ. «εν Τούτω νίκα») ο ίδιος ο Θεός έπαιρνε πάντοτε το μέρος μας κατά των εχθρών της Αυτοκρατορίας.
Αλλά και ακόμη πιο πρόσφατα, μήπως ο ίδιος ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν κήρυξε την Επανάσταση τού 1821; Τόσα και τόσα θα μπορούσε κανείς να αναφέρει σχετικά με τη στάση της Εκκλησίας μας το 1821 υπέρ του (απελευθερωτικού) πολέμου κατά των μογγόλων Τούρκων. Ακόμη και σχεδόν στις μέρες μας (σε ιστορική κλίμακα) πώς άραγε θα μπορούσε η «μικρή» πατρίδα μας να νικήσει την πάνοπλη Ιταλία χωρίς τη βοήθεια του Θεού; Μήπως δεν αρκούσε απλά το ηρωϊκό «ΟΧΙ» του Ι. Μεταξά και η εμπνευσμένη ηγεσία του, χωρίς τη βοήθεια του Θεού;
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι οι πολεμικές ιδέες, τουλάχιστον για την Ελλάδα, δεν έρχονται σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, όσον αφορά βέβαια τους πολέμους που γίνονται για την Πατρίδα, δηλαδή για δίκαιους πολέμους. Απεναντίας, βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με τον Χριστιανισμό, και ειδικά με την Ορθοδοξία. Όπως ο Θεάνθρωπος δεν φοβήθηκε τον θάνατο, έτσι και ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία δειλών, αλλά θρησκεία μαρτύρων και ηρώων!
http://xryshaygh.wordpress.com/2011/10/02/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%83/#more-80281
Στα δύο προηγούμενα περί πολέμου άρθρα μου εξέθεσα τι πιστεύουν για τον πόλεμο διάφοροι μεγάλοι άνδρες, Έλληνες και Ευρωπαίοι. Θα νόμιζε λοιπόν κανείς ότι αυτά είναι η στάση των (πνευματικών) ανθρώπων μόνον και όχι του ίδιου του Θεού. Θα νόμιζε δε ότι η θέση του Θεού είναι ακριβώς η αντίθετη. Μια τέτοια πεποίθηση όμως σημαίνει ακριβώς ότι η αντιπολεμική προπαγάνδα έχει κάνει καλά τη δουλειά της και τίποτε περισσότερο. Γιατί η θέση του Θεού, εκφρασμένη από τον λόγο του Θεανθρώπου Υιού Του, είναι θέση αντίθετη προς οποιαδήποτε αντιπολεμική φλυαρία. Τη βρίσκουμε δε δοσμένη από τα Ιερά Κείμενα, και συγκεκριμένα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (ι΄, 34-36).
Αλλά μήπως και ιστορικά δεν μπορούμε να δούμε την στάση του νεωτέρου έθνους μας, ενός έθνους εμποτισμένου από την Ορθοδοξία, απέναντι στην πραγματικότητα του πολέμου; Αν ξεκινήσουμε από το Βυζάντιο, θα δούμε το αναπόσπαστο της κοσμικής εξουσίας από την Εκκλησία. Αλλά η κοσμική εξουσία τότε, ο Αυτοκράτορας, διεξήγαγε ατέλειωτους πολέμους κατά των βαρβάρων. Ήλθε κατ’ αυτόν τον τρόπο ποτέ σε αντίθεση με την Εκκλησία; Απεναντίας! Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας πάντοτε ευλογούσε τα όπλα μας! Ακόμη και με θαύματα δε (π.χ. «εν Τούτω νίκα») ο ίδιος ο Θεός έπαιρνε πάντοτε το μέρος μας κατά των εχθρών της Αυτοκρατορίας.
Αλλά και ακόμη πιο πρόσφατα, μήπως ο ίδιος ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν κήρυξε την Επανάσταση τού 1821; Τόσα και τόσα θα μπορούσε κανείς να αναφέρει σχετικά με τη στάση της Εκκλησίας μας το 1821 υπέρ του (απελευθερωτικού) πολέμου κατά των μογγόλων Τούρκων. Ακόμη και σχεδόν στις μέρες μας (σε ιστορική κλίμακα) πώς άραγε θα μπορούσε η «μικρή» πατρίδα μας να νικήσει την πάνοπλη Ιταλία χωρίς τη βοήθεια του Θεού; Μήπως δεν αρκούσε απλά το ηρωϊκό «ΟΧΙ» του Ι. Μεταξά και η εμπνευσμένη ηγεσία του, χωρίς τη βοήθεια του Θεού;
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι οι πολεμικές ιδέες, τουλάχιστον για την Ελλάδα, δεν έρχονται σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, όσον αφορά βέβαια τους πολέμους που γίνονται για την Πατρίδα, δηλαδή για δίκαιους πολέμους. Απεναντίας, βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με τον Χριστιανισμό, και ειδικά με την Ορθοδοξία. Όπως ο Θεάνθρωπος δεν φοβήθηκε τον θάνατο, έτσι και ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία δειλών, αλλά θρησκεία μαρτύρων και ηρώων!
http://xryshaygh.wordpress.com/2011/10/02/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%83/#more-80281
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου