ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΙΤΣΙ ΝΙΚΗΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ

Ο κομμουνισμός είναι εχθρός και του Έθνους και της Δημοκρατίας. Και τούτο πρέπει να καταστή συνείδησης της Νέας Γενιάς».

(Γεώργιος Παπανδρέου, Πρόεδρος Κυβερνήσεως και Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, 16 Απριλίου 1965).
Πρώτα, υπονόμευσαν τον εθνικο-αμυντικό αγώνα της χώρας μας κατά του Άξονα. Μετά την επίθεση των Ναζί κατά της ΕΣΣΔ, οι κομουνιστές αποφάσισαν να πάρουν τα όπλα, καθώς βαλλόταν η ιδεολογική & πολιτική τους κοιτίδα. Μόνο τότε ευαισθητοποιήθηκαν. Διαπίστωσαν στη διαδρομή όμως, ότι είχαν μια θαυμάσια ευκαιρία, με την πρόφαση της αντίστασης κατά του κατακτητή, να θέσουν τις βάσεις για να ελέγξουν την εξουσία. Στράφηκαν εναντίον των υπόλοιπων που πολεμούσαν τους κατακτητές, αλλά είχαν διαφορετική οπτική και ιδεολογία. Τους εξόντωσαν μεθοδικά, χρησιμοποιώντας την προπαγάνδα τους για να τους διασύρουν ως δήθεν «δωσίλογους». Πονηρά ζήτησαν το Νοέμβριο του 1944, λίγο πριν τα Δεκεμβριανά, την αποστράτευση των δυνάμεων της Μέσης Ανατολής. Δεν ήθελαν «προσκόμματα» στο δρόμο που είχαν χαράξει.
Λύσσαξε στην κυριολεξία μέσα σε λίγες ημέρες ο δημοσιογράφος Γιάννης Ζεύγος (υπουργός Γεωργίας στην πρώτη μετακατοχική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, δολοφονήθηκε τον Μάρτιο του 1947 στη Θεσσαλονίκη) του ΚΚΕ, ώστε να πετύχει τον αφοπλισμό της Γ’ Ορεινής Ταξιαρχίας («σώμα πραιτοριανών» την αποκάλεσε ο Σιάντος, που έκανε λόγο την περίοδο των Δεκεμβριανών για «κράτος από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια») και του Ιερού Λόχου. Ακολούθησε η φρικαλέα ανταρσία των «κόκκινων», με βιτρίνα ένα συλλαλητήριο του ΕΑΜ, μια προσπάθεια οχλοκρατικής κατάλυσης της κυβέρνησης και πρόκλησης αιματοχυσίας, ώστε να ξεσπάσει «λαϊκή επανάσταση». Πριν όμως τα Δεκεμβριανά του 1944, όπου το ΚΚΕ είχε δείξει ανοικτά πλέον τις προθέσεις του για ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, το κόμμα της εσχάτης προδοσίας, που προωθούσε το «όραμα» της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας», προετοιμαζόταν εντατικά.
Μάλιστα, έφτασε στο σημείο το ΚΚΕ, να συμμαχήσει στην Ανατολική Μακεδονία και στη Θράκη με τους Βούλγαρους φασίστες κατακτητές, ώστε να διευκολυνθεί στην εξόντωση των εθνικοφρόνων αντιστασιακών, που συνιστούσαν «απειλή» και αμφισβητούσαν την κυριαρχία του στην περιοχή. Υπάρχουν καταπληκτικές φωτογραφίες στελεχών του ΚΚΕ με Βούλγαρους αξιωματικούς, που αποδεικνύουν τη συνεργασία, στην Ξάνθη και στη Δράμα. Χαρακτηριστική όμως των προθέσεων του ΚΚΕ, ήταν περίπου ένα χρόνο πριν, η ομιλία του Άρη Βελουχιώτη ή Κλάρα, στη Δεσφίνα, τον Σεπτέμβριο του 1943, όπου μεταξύ άλλων είχε πει: «Δεν περιμένουμε τίποτε άλλο από ένα σύνθημα από το Κέντρο για να ξεχυθούμε στα πεζοδρόμια και στους δρόμους, στα μέγαρα και στις πολυκατοικίες τις Αθήνας για να ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα τους λογαριασμούς μας».
Οι απειλές έγιναν πράξη
Το είπαν και το έκαναν, ιδιαίτερα στα δυτικά προάστια της Αθήνας, αλλά και στο κέντρο της πρωτεύουσας, στη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Πτώματα παντού την περίοδο εκείνη: στο Περιστέρι, στο λατομείο Κοπανά στον Υμηττό, στον Καρέα, στο Μπραχάμι, στα διυλιστήρια της Ούλεν στο Γαλάτσι, όπου βρήκε τραγικό θάνατο η «πριγκίπισσα της μοναξιάς», η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, κατόπιν «απόφασης» του καπετάν Ορέστη για «θάνατο με τσεκούρι». Με τσεκούρι… «Έγινε ένα κίνημα, που όλοι αναγνωρίζουν, ότι δεν έπρεπε να γίνη, ότι έπρεπε να είχε αποφευχθή. Και δυστυχώς κατά το κίνημα αυτό, έγιναν όσα έγιναν, εναντίον αμάχων και αθώων», έγραψε η εφημερίδα «Ριζοσπάστης», στις 3 Απριλίου του 1945. Ούτε τους δικούς τους ανθρώπους δεν σεβάστηκαν. Τόπος μαρτυρίου για Έλληνες αριστερούς το Μπούλκες στη μέση Γιουγκοσλαβία, όπου σε πηγάδι της περιοχής ρίχτηκαν τα πτώματα 400 (!!!) αντιφρονούντων (τροτσκιστές και αρχειομαρξιστές κυρίως, αλλά και άλλοι γενικά «ύποπτοι»).
Σημειωτέον, ότι σχεδόν όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη του ΚΚΕ και των οργανώσεών του, βρέθηκαν κάποια στιγμή στο στόχαστρο των εσωτερικών «εκκαθαρίσεων»: Βαφειάδης, Βελουχιώτης ή Κλάρας, ή «δηλωσίας» ή «Μιζέριας», ο οποίος κατά Ζαχαριάδη «είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού», Σιάντος, «χαφιέ» τον είπαν, Καραγιώργης, «διεφθαρμένο και χαφιέ» τον είπαν, Νεφελούδης, Πλουμπίδης, τι προδοσία, «πράκτορα του εχθρού» τον αποκάλεσαν και τον έβριζαν και μετά θάνατον, όμως κανείς δεν λυπήθηκε τον αιμοσταγή επικεφαλή της ΟΠΛΑ, μεταξύ δεκάδων άλλων, «αναλώσιμων», μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, ο οποίος πέθανε εξόριστος στη Σιβηρία. Το 1943, γράφει ο Μέρτζος, ο ΕΛΑΣ εκτέλεσε μαζικά στη Βουχωρίνα και στο Μελάνθιο πολλά στελέχη του, που διαφωνούσαν στα προδοτικά πάρε-δώσε με τους Σλάβους (Μαντόπουλος και Ζήσης, οι πιο γνωστοί) κομιτατζήδες. Επίσης, τουφέκισαν στη διάρκεια του Εμφυλίου τον καπετάν Γιαννούλη (κατηγορήθηκε σε ανταρτοδικείο ότι έχανε συνειδητά τις μάχες!), φίλο του Βαφειάδη και από οικογένεια Μακεδονομάχων, στην Κρυσταλλοπηγή τον Αύγουστο του 1948 (την είχε γλιτώσει το 1943 αν και πέρασε από ανταρτοδικείο για τον ίδιο λόγο, μετά από παρέμβαση του καπετάν Σκοτίδα, ενώ πριν την εκτέλεσή του, είχε κομισάριο το Νίκο Μπελογιάννη) και τον Αλέκο Τσουκόπουλο (θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα στη μάχη στο χωριό Άγιος Βασίλειος Πάρνωνος, κατά τον Μέρτζο) στην Πελοπόννησο.
Όσο για τους υπόλοιπους, τους εθνικόφρονες, υπέστησαν μια ατελείωτη σφαγή. Όλη η χώρα ήταν γεμάτη στρατόπεδα συγκέντρωσης των «δημοκρατικών»: η Μονή της Τατάρνας, η Χαλβάτσου Κάτω Μεσσήνης και η Γαράτσα Άνω Μεσσήνης (τα δύο αυτά στρατόπεδα συγκέντρωσης ονομάζονταν «Νέα Μόσχα»), τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα χωριά Μπούμπα, Κούμανι, Φλώκα της Αχαΐας (όπου δολοφονήθηκαν συνολικά 300 άτομα), το στρατόπεδο συγκέντρωσης στα Βάχλια Γορτυνίας (εκτελούσαν τους κρατούμενους μετά από βασανιστήρια στη χαράδρα της Κατσουλιάς, στα γειτονικά Τρόπαια), τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Σιγουνίου, του Λαγοβουνίου και των Σουδενών, νότια των Καλαβρύτων (στο βάραθρο Απηδιά ρίχτηκαν στις 20 Ιουνίου του 1944, 60 πτώματα εκτελεσμένων από τα στρατόπεδα αυτά), το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γερακίου Λακωνίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Μονών Βελανιδιάς και Δημιόβης στον Ταΰγετο (όπου βρέθηκαν 36 άταφα πτώματα), τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Βυτίνας και του Γεωργιτσίου, το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χάραδρο Κυνουρίας (εδώ δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης, πατέρας της ηθοποιού Αλίκης Βουγιουκλάκη), κοντά στο Άστρος (το στρατόπεδο αυτό μεταφέρθηκε τον Ιανουάριο του 1944 στη Μονή Ορθοκωστάς ή Εορτακουστής και μετά στη Μαύρη Τρύπα) και το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μπεζεστένη του Μελιγαλά, μεταξύ άλλων τόπων μαρτυρίου. Οι δε βιασμοί γυναικών στα κολαστήρια αυτά, αμέτρητοι.
Η Ιστορία έγραψε
Είχαν προηγηθεί μαζικές σφαγές και δολοφονίες σε όλη την επικράτεια, σε πόλεις και χωριά, όπως στο Βαλτέτσι στις 15 Ιουνίου 1944, με τους 92 σφαγιασθέντες κατοίκους δια χειρός Κλάρα, στο Φενεό Κορινθίας με τους 2000 εκτελεσθέντες, γυναίκες και παιδιά, στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου (το «ματωμένο μοναστήρι» στο Χελμό) και στην παρακείμενη περιβόητη «Τρύπα», στο Μελιγαλά με τους 800 νεκρούς. Τα παραδείγματα αμέτρητα: η απαγωγή τον Ιούλιο του 1942 από το Δομοκό και η δολοφονία του ανήλικου Γεώργιου Μαραθέα (βρέθηκε φρικτά βασανισμένος και νεκρός, μαχαιρωμένος 36 φορές, κοντά στο χωριό Κολοκυθιά) από τον Άρη Βελουχιώτη, η απρόκλητη και αδελφοκτόνος επίθεση στον ΕΔΕΣ τον Οκτώβριο του 1943, η δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου στις 28 Φεβρουαρίου του 1944, η μπαμπέσικη δολοφονία του Συνταγματάρχη Ψαρρού και των 165 ανταρτών του τον Απρίλιο του 1944, η αναίτια σφαγή 42 νεαρών αστυφυλάκων στο Σουληνάρι της περιοχής Καλαβρύτων στις 16 Απριλίου του 1944, η επίθεση του ΕΛΑΣ κατά των τμημάτων του Αντών Τσαούς (Αντώνιο Φωστερίδη) σε συνεργασία με τους Βούλγαρους κατακτητές (!!!), η σφαγή από τους κομμουνιστές του ΕΛΑΣ, τους Σλαβομακεδόνες της ΣΝΟΦ, αλλά και τους Βούλγαρους συμμάχους τους 7432 Ελλήνων εθνικοφρόνων στο Κιλκίς στις 5 Νοεμβρίου του 1944, η δολοφονία του συνταγματάρχη Αβδελλά στη Νιγρίτα, οι 365 εκτελεσθέντες (στη συντριπτική τους πλειοψηφία Σαρακατσάνοι, απόγονοι οι περισσότεροι Μακεδονομάχων και Πόντιοι, που πλήρωσαν αυτοί και οι οικογένειές τους για την άδολη αγάπη τους στην πατρίδα), στελέχη της ΠΑΟ στη Σιντική Σερρών στις 10 Φεβρουαρίου του 1945, οι 20.000 εκτελεσθέντες από τα αιμοσταγή αποβράσματα της ΟΠΛΑ, και, και, και…
Όσοι δεν έπαιζαν το παιχνίδι των κομμουνιστών, που ήθελαν πάση θυσία να μονοπωλήσουν την αντίσταση, ήταν «προδότες» και πλήρωναν με τη ζωή τους: οι ταγματάρχες Πόρτης και Μάντζος και ο υπολοχαγός Μπελλογιάννης, πρόσωπα με λαμπρή αντιστασιακή δράση, βρήκαν το θάνατο στα χέρια του ΕΛΑΣ και των Σλαβομακεδόνων της ομάδας Τερπόφσκι. Όπως γράφει και ο Νίκος Μέρτζος για τη λογική του ΚΚΕ, «πας μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών». Οι του ΕΛΑΣ δεν δίστασαν φυσικά να «συμμαχήσουν» σε μερικές περιπτώσεις και με τους Ναζί (και τους Βουλγάρους), όταν αυτό εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους: το στρατιωτικό σύμφωνο ΕΛΑΣ (ΟΜΜ) και Γερμανικής Ανωτάτης Διοικήσεως Μακεδονίας-Αιγαίου, που υπογράφτηκε στο Λειβάδι την 1η Σεπτεμβρίου του 1944, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Ανάλογο σύμφωνο, που θα επέτρεπε την ειρηνική αποχώρηση των Γερμανών, υπογράφτηκε και στη Λακωνία από τον ΕΛΑΣ με τη… Γκεστάπο!
Μετά την απελευθέρωση
Οι κομουνιστές έπεσαν με τα μούτρα, μετά την απελευθέρωση, στην επίτευξη του στόχου τους: στην εκκαθάριση όλης της χώρας από τους «αντιδραστικούς». Οι επιθέσεις κατά της έννομης τάξης και του λαού, διαδέχονται η μία την άλλη. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Την αναίτια και θρασύδειλη επίθεση στο Λιτόχωρο, που αποτέλεσε το έναυσμα του Εμφυλίου, με τους 47 νεκρούς; Την επίθεση λίγο καιρό μετά και τη σφαγή στη Φυτιά Βερμίου; Τα όσα ακολούθησαν με την επίθεση στο Μάνδαλο Γιαννιτσών και την εκτέλεση 24 πολιτών, εκ των οποίων 15 παιδιά; Την αιματηρή επίθεση στην Υπάτη στις 30 Δεκεμβρίου του 1946; Το φρικτό Παιδομάζωμα 28.000 παιδιών, το μαζικό αυτό έγκλημα, τη γενοκτονία (που καταγγέλθηκε από τον ΟΗΕ) που προκάλεσε την αντίδραση όλου του πολιτισμένου κόσμου; Τη σταύρωση του παπα-Θανάση Πιά («Χριστέ μου σώσε την Ελλάδα», οι τελευταίες του λέξεις), πασίγνωστου για την αντιστασιακή του δράση στις τάξεις του ΕΔΕΣ, στην Λάλκα Κρυονερίου, κοντά στην Ελατόβρυση Ναυπακτίας, από το απόσπασμα του καπετάν Γιώτη (Χαρίλαου Φλωράκη), στις 13 Μαΐου 1947; Την επίθεση στην Κόνιτσα την ημέρα των Χριστουγέννων του 1947; Την επίθεση στη Σπάρτη στις 18 Φεβρουαρίου του 1948; Την αιματηρή επίθεση στα Καλάβρυτα (δεύτερη δοκιμασία για την πόλη μετά το Ολοκαύτωμα από τους Ναζί τον Δεκέμβριο του 1943), στις 11 Απριλίου του 1948 (σκότωσαν τον έπαρχο, βίασαν τις δύο κόρες του και τις έσφαξαν), όταν και λεηλατήθηκε η πόλη και κάηκαν όλα τα δημόσια κτίρια; Την ερήμωση της υπαίθρου; Τις αιματηρές επιθέσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Μακεδονίας, που στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και οδήγησαν στην προσφυγιά 400.000 ανθρώπους, που άφησαν την ύπαιθρο για να γλιτώσουν και κατέφυγαν στα μεγάλα αστικά κέντρα, που τα προστάτευε ο εθνικός στρατός (όλα αυτά κατόπιν σχετικής απόφασης της 3ης Ολομέλειας του ΚΚΕ και την υιοθέτηση του Σχεδίου «Λίμνες», που προέβλεπε επιθέσεις εναντίον μεγάλων πόλεων); Την εκτέλεση όλων σχεδόν των προκρίτων και των ιερέων σε πολλές περιοχές της Μακεδονίας (π.χ. Γρεβενά); Τις επιθέσεις κατά αμάχων στη Θεσσαλονίκη με βλήματα πυροβολικού στις 10 Φεβρουαρίου του 1948 και την ημέρα των Χριστουγέννων του ιδίου έτους; Τους 178 αγνοούμενους του 611 Τάγματος Πεζικού, οι σωροί των οποίων βρέθηκαν τυχαία το 1971 στο χωριό Τσαμαντά (βρέθηκαν συγκεκριμένα 121 σωροί, με μια σφαίρα στο κρανίο και τα οστά των χεριών δεμένα με καλώδια); Τη δολοφονία του υπουργού Δικαιοσύνης Χρήστου Λαδά και ενός αστυφύλακα, από τον Στράτο Μουτσογιάννη (συνελήφθη τραυματισμένος, κατέδωσε τους συνενόχους του που εκτελέστηκαν και φυλακίστηκε για 16 χρόνια, γλιτώνοντας τη ζωή του, αφού ακολούθησαν σε άμεσα αντίποινα 154 εκτελέσεις θανατοποινιτών) της ΟΠΛΑ, την Πρωτομαγιά του 1948, έξω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Καρύτση, στην Αθήνα; Την αιματηρή επίθεση κατά της Δημητσάνας στις 30 Αυγούστου του 1948; Τις επιθέσεις κατά της Έδεσσας και της Καρδίτσας (έπεσε στα χέρια τους για 18 ώρες μόνο) τον Δεκέμβριο του 1948; Την αιματηρή επίθεση στις 19 Ιανουαρίου του 1949 κατά του Καρπενησίου, με επικεφαλής τον καπετάν Γιώτη (Χαρίλαο Φλωράκη) και τη βίαια στρατολόγηση 400 ανδρών; Τα δεινά της Νάουσας, που πνίγηκε στο αίμα στα χέρια του ΔΣΕ το Γενάρη του 1949; Την επίθεση κατά της Φλώρινας, κυρίως από Σλαβομακεδόνες, που στοίχισε τη ζωή σε 400 στρατιώτες και 700 αντάρτες (οι τελευταίοι ετάφησαν σε ομαδικό τάφο στα ανατολικά της πόλης); Τους αιχμαλώτους στρατιωτικούς μας μέχρι το 1956 σε στρατόπεδα εργασίας στην Αλβανία και σε άλλες «δημοκρατικές» χώρες του ανατολικού μπλοκ (χαρακτηριστική περίπτωση ο Θανάσης Καλουδιώτης από το Καλούδι Αιτωλοακαρνανίας, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος από τους συμμορίτες στην Κόνιτσα το 1947 και από το 1948 ως το 1956, κρατήθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αλβανία); Τα παιδιά του Παιδομαζώματος που ποτέ δεν γύρισαν; Τα αντεθνικά και προδοτικά περί «Ανεξάρτητης Μακεδονίας», την αμφισβήτηση της ελληνικότητας της Μακεδονίας, προδοσίες που τις πληρώνουμε μέχρι σήμερα, καθώς ακόμη ταλανίζουν την εξωτερική πολιτική μας; Την εκχώρηση «ζωνών δράσης» στον ΣΝΟΦ, που σκότωνε Έλληνες, στην προσπάθειά του να «εκκαθαρίσει» τη Μακεδονία από το ελληνικό στοιχείο; Τα ναρκοπέδια που έστησε ο ΔΣΕ που ακόμα και σήμερα αποτελούν αδιάβατα σημεία, κυρίως στην Ήπειρο; Τους τραυματίες, τους ανάπηρους, τα ορφανά, τις αναρίθμητες βιασμένες από τους κατσαπλιάδες κακοποιούς, τους βασανισμένους, τους εκτοπισμένους, τις πληγές και τη διαίρεση του λαού; «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», έγραψε ο συγκρατούμενος του Νίκου Μπελογιάννη Τάκης Λαζαρίδης. Κάτι ξέρει…
Ήρωες
Στο Γράμμο και στο Βίτσι, στα δύο αυτά βουνά, γράφτηκαν τα τελευταία κεφάλαια ενός πολέμου, που ορθά χαρακτηρίστηκε «Συμμοριτοπόλεμος», άσχετα αν σήμερα, κάποιοι, χαϊδεύοντας την αριστερά, μιλούν για εμφύλιο. Ο ΔΣΕ ως συμμορία λειτούργησε: έκαψε, λήστεψε, βίασε, κατακρεούργησε, εξανδραπόδισε και βύθισε μια ολόκληρη γενιά στην απελπισία, ολοκληρώνοντας το έργο των συνοδοιπόρων τους στον ολοκληρωτισμό, Ναζί. Μια αίσθηση από τα εγκλήματα, πιστεύω ότι αποκόμισε ο αναγνώστης από τα παραπάνω. Όμως, αυτά για τα οποία δεν μιλάει πλέον κανείς, είναι πολύ περισσότερα. Ευτυχώς, υπάρχουν σήμερα διακεκριμένοι συγγραφείς και επιστήμονες (Καλύβας, Ελευθερίου, Βαλτινός, μεταξύ πολλών άλλων), που δεν μασούν τα λόγια τους και κοιτούν το τέρας της αριστεράς στα μάτια.
Οι επιχειρήσεις ΠΥΡΣΟΣ Α, ΠΥΡΣΟΣ Β και ΠΥΡΣΟΣ Γ, λύτρωσαν την Ελλάδα από το άγος του συμμοριτισμού. Στις 21 Αυγούστου 1949, η Ημερήσια Διαταγή του αντιστράτηγου Βεντήρη, τονίζει: «Η Μάχη του Γράμμου είναι η τελευταία μάχη κατά της αναρχίας και θα κερδηθεί κατά τρόπον κεραυνοβόλον. Τούτο να γίνει πίστις σε όλους… Η εξόρμησις πρέπει να είναι κυριολεκτικά θυελλώδης δια να τελειώσωμεν με τους εγκληματίας Εαμοβουλγάρους». Το εκκλησάκι της Παναγίας στο 2520-Σκίρτση-Κιάφα-Ψωριάρικα-Τσάρνο-Υψώματα Παπούλη και Φλάμπουρο-Μπάρα-Γκόλιο-Κάμενικ και ο Γράμμος πέφτει και πάλι σε χέρια ΕΛΛΗΝΩΝ, στις 30 Αυγούστου. Στην τελευταία αυτή φάση του πολέμου, ο εθνικός στρατός μας έχασε 243 άντρες. ΑΘΑΝΑΤΟΙ. 1452 ήρωες στρατιώτες μας τραυματίστηκαν. Από την άλλη πλευρά, 922 άτομα έχασαν τη ζωή τους. Ο τόπος γλίτωσε οριστικά από τη σταλινική τυραννία.

Όλοι οι πατριώτες γνωρίζουμε λιγότερο ή περισσότερο, τι έγινε και τι διακυβεύτηκε στις βουνοκορφές εκείνες, στο Γράμμο και στο Βίτσι, όπου οι Έλληνες στρατιώτες υπερέβησαν εαυτούς, ώστε να σώσουν τη χώρα και το Έθνος από τον κόκκινο φασισμό. Όλοι ξέρουμε, ότι, όπως πολύ σωστά γράφει ο Γιώργος Κουτσονίκος, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών του εμφυλίου «αποτελούν μια αστείρευτη πηγή εθνικού και πολιτικού φρονηματισμού». Είναι απίστευτο λάθος να δεχθεί κάποιος ότι η ενθύμηση των όσων συνέβησαν, αποτελεί αναμόχλευση παθών. Έχουμε ιερή υποχρέωση, να τιμούμε τη μνήμη των ηρώων μας, όσων, έδωσαν τη ζωή τους για να ζούμε σήμερα εμείς ελεύθεροι. Και ας μιλούν κάποιοι αστείοι για «γιορτές μίσους».
http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/2010/08/blog-post_2864.html