Με αφορμή την 61η επέτειο από την λήξη του συμμοριτοπολέμου (29 Αυγούστου 1949) και την νίκη της Ελλάδος στον Γράμμο και στο Βίτσι- η οποία εορτάζεται αύριο και όλοι πρέπει να δώσουμε δυναμικό παρών-, θα αναφερθούμε στους λόγους για τους οποίους έγινε ο «τρίτος γύρος», στις συνέπειες που είχε για τους Έλληνες και την Ελλάδα, αλλά και σ’ αυτές που θα μπορούσε να έχει αν νικούσαν οι κομμουνιστές. Η επίσημη έναρξη του συμμοριτοπολέμου έγινε την 31η Μαρτίου 1946, την ίδια ημέρα που διεξάγονταν στην χώρα βουλευτικές εκλογές –από τις οποίες απείχε το ΚΚΕ-. Την ημέρα, λοιπόν, εκείνη σημειώθηκε ένοπλη επίθεση στον Σταθμό Χωροφυλακής του Λιτοχώρου Πιερίας, με αποτέλεσμα την δολοφονία 7 χωροφυλάκων που υπηρετούσαν εκεί.
Είχε προηγηθεί, λίγα χρόνια πριν, η συμφωνία της Γιάλτας, μεταξύ Στάλιν-Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ, μια αισχρή συμφωνία τεμαχισμού της Ευρώπης, σύμφωνα με την οποία η Ελλάς θα παρέμενε υπό τον έλεγχο των Αγγλο-αμερικανών. Γιατί τότε το πιστό στην Μόσχα ΚΚΕ εξαπέλυσε τον «τρίτο γύρο»; Ήταν η αιτία «η βία και η τρομοκρατία που υφίσταντο οι αγωνιστές από κράτος και παρακράτος», όπως υποστηρίζουν οι αριστεροί; Ή μήπως επρόκειτο για οργανωμένη επιδρομή του σλαβισμού προς υποδούλωση της Μακεδονίας; Θα απαντήσουμε με ιστορικά ντοκουμέντα:
Έγραφε, λοιπόν, ο τότε αρχηγός του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης, στο βιβλίο του «Δέκα χρόνια πάλης»: «Η πολιτική μας θα ’πρεπε να’ ναι τέτοια ώστε φαινομενικά να είναι αμυντική. Χωρίς, όμως, να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας τότε, δεν μπορούμε ν’ αρχίσουμε. Και στις συνθήκες του ’46 εξασφάλιση νώτων σήμαινε πρώτα απ’ όλα και κυρίως Γιουγκοσλαβία, ευνοϊκά για μας διατεθειμένη». Ο ίδιος πάλι, έγραφε στο βιβλίο του «Καινούργια κατάσταση-Καινούργια καθήκοντα»: Ο Τίτο και η κλίκα του μας υποσχέθηκαν την πιο πλατιά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφασή μας να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».
Γιατί, όμως, ο κομμουνιστής δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας , Τίτο (Γιοζίπ Μπροζ ήταν το πραγματικό του όνομα-Εβραίος από την Κροατία) έσπρωχνε το ΚΚΕ σε αναμέτρηση με το ελληνικό κράτος; Τα λόγια του Τίτο σε δημόσια ομιλία του, στα Σκόπια, δίνουν την απάντηση: «Υπάρχουν, όμως, σήμερα Μακεδόνες έξω της Νοτιοσλαβικής Μακεδονίας. Είναι οι αδερφοί μας της Μακεδονίας του Αιγαίου, για τις τύχες των οποίων δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσουμε». Ο δε Βουκμάνοβιτς, στενός του συνεργάτης με το ψευδώνυμο «Τέμπο», διακήρυσσε: «Είτε το θέλουν οι Έλληνες είτε όχι, η Μακεδονία θα γίνει αυτόνομο κράτος και θα υπαχθεί στην Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία. Αν οι Έλληνες δεν το θελήσουν αυτό ειρηνικά, τότε θα το πετύχουμε δια των όπλων».
Τα παραπάνω επιβεβαιώνει (στο βιβλίο του «Αναμνήσεις» και ο Γιάννης Ιωαννίδης, εκ των πρωταγωνιστών της κομμουνιστικής ανταρσίας: «Ο Τίτο χρησιμοποίησε αποκλειστικά τους Έλληνες αντάρτες του ΚΚΕ για τους δικούς του επεκτατικούς σκοπούς, για την προώθηση των γιουγκοσλαβικών βλέψεων στη Μακεδονία. Όμως και ο Στάλιν –δια του Τίτο- ενθάρρυνε την ανταρσία για τους ίδιους λόγους, για τον διαμελισμό δηλαδή της Ελλάδας με τη δημιουργία ξεχωριστού κομμουνιστικού κράτους στη Βόρεια Ελλάδα (στο πρότυπο της Βόρειας και Νότιας Κορέας, της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, του Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ) , το οποίο θα παρέδιδε μετά ως δώρο στον Τίτο, για να το ενσωματώσει αυτός στην Ομόσπονδη Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Για την αναμφισβήτητη υποστήριξη του Στάλιν στην ανταρσία, γράφει το μέλος της τότε Κ. Ε. του ΚΚΕ, Δημήτρης Βλαντάς («Η τραγωδία του ΚΚΕ»): «Η δεύτερη βασική αιτία της ήττας μας, ήταν η τότε ηγεσία του ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή, από το Μάρτη του ’46 ενθάρρυνε την ηγεσία του ΚΚΕ για ανταρτοπόλεμο, με σκοπό να εξυπηρετήσει ρωσικά συμφέροντα. Θα ήταν ανόητο να φανταστεί κανείς ότι, χωρίς την έγκριση της σοβιετικής ηγεσίας, χωρίς υπόσχεσή της για βοήθεια, θα άρχιζε η ηγεσία του ΚΚΕ ένοπλο αγώνα».
Ο Μάρκος Βαφειάδης, «αρχιστράτηγος» του συμμοριακού στρατού, γράφει στα «Απομνημονεύματά» του: «Το άλλο είναι με τον Ζαχαριάδη, που το 1946 με την συμφωνία Τίτο-Πασχάλη-Ζαχαριάδη, τους δίνει την Μακεδονία ολόκληρη, μαζί με την Θεσσαλονίκη, όπως και στην 5η Ολομέλεια του ’49, δημόσια πια, αποφασίζει για ενιαία και ανεξάρτητη και με δική της κρατική υπόσταση Μακεδονία-Θράκη».
Τι είχε συμβεί; Ο Στάλιν τα ’σπασε αργότερα με τον Τίτο, αλλά το ΚΚΕ συνέχιζε τον «αγώνα» για «ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη|. Ιδού, λοιπόν, η περιβόητη απόφαση της 5ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Ιανουάριος ’49): Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδονικός (Σλαβομακεδονικός) λαός τα ’δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει». Που θα ενσωματώνονταν η «ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη» που θα έφτιαχνε το ΚΚΕ, μετά την ρήξη Τίτο-Στάλιν; Προφανώς στην Βουλγαρία!
Οι απώλειες της Ελλάδος από τον συμμοριτοπόλεμο ήταν οι ακόλουθες: Εκτελεσθέντες πολίτες από τους συμμορίτες 4.123, εκτελεσθέντες Ιερείς 165, φονευθέντες αξιωματικοί και άνδρες του Στρατού 12.777, τραυματίες αξιωματικοί και άνδρες του Στρατού 37.732, φονευθέντες αξιωματικοί και άνδρες της Χωροφυλακής 1.579, τραυματίες της Χωροφυλακής 2.329. Υπάρχει κι ένας σχετικός πίνακας με τις υλικές καταστροφές, ο οποίος πιστεύω δεν υπάρχει νόημα να παρατεθεί, μιας και όλοι καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάς κατεστράφη από άκρου εις άκρον. Δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Γυρίσαμε 100 χρόνια πίσω!
Τέλος, θα αναφέρω περιληπτικά τις συνέπειες που μπορούσε να έχει η Ελλάς από την επικράτηση των ξενόδουλων και ξενοκίνητων συμμοριτών: θα δημιουργούσαν ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη, που θα ενσωματώνονταν στην Γιουγκοσλαβία ή στην Βουλγαρία. Το πιθανότερο είναι –λαμβάνοντας υπόψη το καθ’ ημών μίσος των αμερικανοσιωνιστών- να παρέμενε η Μακεδονία μας και σήμερα τμήμα των Σκοπίων. Κι αν ακόμα επικρατούσαν οι συμμορίτες σ’ ολόκληρη την χώρα, το 1990 θα κατέρρεε το καθεστώς τους και εκατομμύρια ρακένδυτων και πειναλέων Ελλήνων θα εγκατέλειπαν την πατρίδα και θα λαθρομετανάστευαν στις χώρες της Δύσεως, όπου θα ζούσαν κυνηγημένοι, κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Οι δε Ελληνίδες, θα αναγκάζονταν να γεμίσουν τα καμπαρέ και τους οίκους ανοχής της Ευρώπης. Τουτέστιν, θα ήμασταν οι Αλβανοί της Ευρώπης!
Είχε προηγηθεί, λίγα χρόνια πριν, η συμφωνία της Γιάλτας, μεταξύ Στάλιν-Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ, μια αισχρή συμφωνία τεμαχισμού της Ευρώπης, σύμφωνα με την οποία η Ελλάς θα παρέμενε υπό τον έλεγχο των Αγγλο-αμερικανών. Γιατί τότε το πιστό στην Μόσχα ΚΚΕ εξαπέλυσε τον «τρίτο γύρο»; Ήταν η αιτία «η βία και η τρομοκρατία που υφίσταντο οι αγωνιστές από κράτος και παρακράτος», όπως υποστηρίζουν οι αριστεροί; Ή μήπως επρόκειτο για οργανωμένη επιδρομή του σλαβισμού προς υποδούλωση της Μακεδονίας; Θα απαντήσουμε με ιστορικά ντοκουμέντα:
Έγραφε, λοιπόν, ο τότε αρχηγός του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης, στο βιβλίο του «Δέκα χρόνια πάλης»: «Η πολιτική μας θα ’πρεπε να’ ναι τέτοια ώστε φαινομενικά να είναι αμυντική. Χωρίς, όμως, να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας τότε, δεν μπορούμε ν’ αρχίσουμε. Και στις συνθήκες του ’46 εξασφάλιση νώτων σήμαινε πρώτα απ’ όλα και κυρίως Γιουγκοσλαβία, ευνοϊκά για μας διατεθειμένη». Ο ίδιος πάλι, έγραφε στο βιβλίο του «Καινούργια κατάσταση-Καινούργια καθήκοντα»: Ο Τίτο και η κλίκα του μας υποσχέθηκαν την πιο πλατιά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφασή μας να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».
Γιατί, όμως, ο κομμουνιστής δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας , Τίτο (Γιοζίπ Μπροζ ήταν το πραγματικό του όνομα-Εβραίος από την Κροατία) έσπρωχνε το ΚΚΕ σε αναμέτρηση με το ελληνικό κράτος; Τα λόγια του Τίτο σε δημόσια ομιλία του, στα Σκόπια, δίνουν την απάντηση: «Υπάρχουν, όμως, σήμερα Μακεδόνες έξω της Νοτιοσλαβικής Μακεδονίας. Είναι οι αδερφοί μας της Μακεδονίας του Αιγαίου, για τις τύχες των οποίων δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσουμε». Ο δε Βουκμάνοβιτς, στενός του συνεργάτης με το ψευδώνυμο «Τέμπο», διακήρυσσε: «Είτε το θέλουν οι Έλληνες είτε όχι, η Μακεδονία θα γίνει αυτόνομο κράτος και θα υπαχθεί στην Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία. Αν οι Έλληνες δεν το θελήσουν αυτό ειρηνικά, τότε θα το πετύχουμε δια των όπλων».
Τα παραπάνω επιβεβαιώνει (στο βιβλίο του «Αναμνήσεις» και ο Γιάννης Ιωαννίδης, εκ των πρωταγωνιστών της κομμουνιστικής ανταρσίας: «Ο Τίτο χρησιμοποίησε αποκλειστικά τους Έλληνες αντάρτες του ΚΚΕ για τους δικούς του επεκτατικούς σκοπούς, για την προώθηση των γιουγκοσλαβικών βλέψεων στη Μακεδονία. Όμως και ο Στάλιν –δια του Τίτο- ενθάρρυνε την ανταρσία για τους ίδιους λόγους, για τον διαμελισμό δηλαδή της Ελλάδας με τη δημιουργία ξεχωριστού κομμουνιστικού κράτους στη Βόρεια Ελλάδα (στο πρότυπο της Βόρειας και Νότιας Κορέας, της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, του Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ) , το οποίο θα παρέδιδε μετά ως δώρο στον Τίτο, για να το ενσωματώσει αυτός στην Ομόσπονδη Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Για την αναμφισβήτητη υποστήριξη του Στάλιν στην ανταρσία, γράφει το μέλος της τότε Κ. Ε. του ΚΚΕ, Δημήτρης Βλαντάς («Η τραγωδία του ΚΚΕ»): «Η δεύτερη βασική αιτία της ήττας μας, ήταν η τότε ηγεσία του ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή, από το Μάρτη του ’46 ενθάρρυνε την ηγεσία του ΚΚΕ για ανταρτοπόλεμο, με σκοπό να εξυπηρετήσει ρωσικά συμφέροντα. Θα ήταν ανόητο να φανταστεί κανείς ότι, χωρίς την έγκριση της σοβιετικής ηγεσίας, χωρίς υπόσχεσή της για βοήθεια, θα άρχιζε η ηγεσία του ΚΚΕ ένοπλο αγώνα».
Ο Μάρκος Βαφειάδης, «αρχιστράτηγος» του συμμοριακού στρατού, γράφει στα «Απομνημονεύματά» του: «Το άλλο είναι με τον Ζαχαριάδη, που το 1946 με την συμφωνία Τίτο-Πασχάλη-Ζαχαριάδη, τους δίνει την Μακεδονία ολόκληρη, μαζί με την Θεσσαλονίκη, όπως και στην 5η Ολομέλεια του ’49, δημόσια πια, αποφασίζει για ενιαία και ανεξάρτητη και με δική της κρατική υπόσταση Μακεδονία-Θράκη».
Τι είχε συμβεί; Ο Στάλιν τα ’σπασε αργότερα με τον Τίτο, αλλά το ΚΚΕ συνέχιζε τον «αγώνα» για «ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη|. Ιδού, λοιπόν, η περιβόητη απόφαση της 5ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Ιανουάριος ’49): Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδονικός (Σλαβομακεδονικός) λαός τα ’δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει». Που θα ενσωματώνονταν η «ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη» που θα έφτιαχνε το ΚΚΕ, μετά την ρήξη Τίτο-Στάλιν; Προφανώς στην Βουλγαρία!
Οι απώλειες της Ελλάδος από τον συμμοριτοπόλεμο ήταν οι ακόλουθες: Εκτελεσθέντες πολίτες από τους συμμορίτες 4.123, εκτελεσθέντες Ιερείς 165, φονευθέντες αξιωματικοί και άνδρες του Στρατού 12.777, τραυματίες αξιωματικοί και άνδρες του Στρατού 37.732, φονευθέντες αξιωματικοί και άνδρες της Χωροφυλακής 1.579, τραυματίες της Χωροφυλακής 2.329. Υπάρχει κι ένας σχετικός πίνακας με τις υλικές καταστροφές, ο οποίος πιστεύω δεν υπάρχει νόημα να παρατεθεί, μιας και όλοι καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάς κατεστράφη από άκρου εις άκρον. Δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Γυρίσαμε 100 χρόνια πίσω!
Τέλος, θα αναφέρω περιληπτικά τις συνέπειες που μπορούσε να έχει η Ελλάς από την επικράτηση των ξενόδουλων και ξενοκίνητων συμμοριτών: θα δημιουργούσαν ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη, που θα ενσωματώνονταν στην Γιουγκοσλαβία ή στην Βουλγαρία. Το πιθανότερο είναι –λαμβάνοντας υπόψη το καθ’ ημών μίσος των αμερικανοσιωνιστών- να παρέμενε η Μακεδονία μας και σήμερα τμήμα των Σκοπίων. Κι αν ακόμα επικρατούσαν οι συμμορίτες σ’ ολόκληρη την χώρα, το 1990 θα κατέρρεε το καθεστώς τους και εκατομμύρια ρακένδυτων και πειναλέων Ελλήνων θα εγκατέλειπαν την πατρίδα και θα λαθρομετανάστευαν στις χώρες της Δύσεως, όπου θα ζούσαν κυνηγημένοι, κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Οι δε Ελληνίδες, θα αναγκάζονταν να γεμίσουν τα καμπαρέ και τους οίκους ανοχής της Ευρώπης. Τουτέστιν, θα ήμασταν οι Αλβανοί της Ευρώπης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου