Τίμησαν στο μεγάλο λιμάνι τη μνήμη των εκατοντάδων νεκρών τους
Μπορεί ο Τύπος να ήταν απών, μπορεί η αναγγελία της εκδήλωσης να μην έγινε ούτε μονόστηλο, όμως οι Πειραιώτες δεν ξεχνούν και τίμησαν τη μνήμη των εκατοντάδων Ελλήνων, που έπεσαν νεκροί από τις βόμβες και τις σφαίρες των αεροπλάνων των Συμμάχων, στη διάρκεια του αναίτιου και καταστροφικού βομβαρδισμού του Πειραιά στις 11 Ιανουαρίου 1944.
Η επιμνημόσυνη δέηση τελέστηκε, χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Πειραιώς και Φαλήρου κ.κ. Σεραφείμ. Το Δήμο Πειραιά εκπροσώπησε ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Παναγιώτης Κουβάτσος, ο οποίος μιλώντας υπογράμμισε τα κάτωθι:
«Σήμερα, για εμάς τους Πειραιώτες είναι μια ημέρα ιστορικής μνήμης για τα αθώα θύματα ενός παράλογου βομβαρδισμού. Είναι μια ημέρα που δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε. Κάθε χρόνο συγκεντρωνόμαστε εδώ, για να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών των αθώων θυμάτων μιας παράλογης και ανεξήγητης απόφασης. Πριν από 68 χρόνια, δημιουργήθηκε μια από τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας του Πειραιά. Για περισσότερες από τρεις ώρες από τις 12 το μεσημέρι, ώρα δηλαδή που ο κόσμος βρισκόταν στους δρόμους, μαύρισε ο ουρανός της εργατούπολης από τα ‘συμμαχικά' αεροπλάνα, που έκαναν στάχτη την πόλη, ρίχνοντας, χωρίς διάκριση, στις λαϊκές συνοικίες, χιλιάδες τόνους βομβών. Εκατοντάδες ήταν οι νεκροί, ενώ η πόλη υπέστη τεράστιες καταστροφές. Η μνήμη τους είναι αιώνια στο μυαλό και στην καρδιά μας».
Μεταξύ των θυμάτων του βομβαρδισμού, συγκαταλέγονται και 200 μαθήτριες 200 μαθήτριες που πέθαναν από ασφυξία στη Γαλλική Σχολή, αλλά και 85 μαθήτριες, οι οποίες, μαζί με τις 15 δασκάλες τους στη Δημοτική Οικοκυρική & Επαγγελματική Σχολή Πειραιά, καταπλακώθηκαν στο καταφύγιο του κτιρίου της Ηλεκτρικής Εταιρείας, που δεν άντεξε στις βόμβες. Σημειώνουμε επίσης ότι οι γερμανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ναύσταθμου, έμειναν άθικτες... Η δε πόλη, γέμισε διαμελισμένα πτώματα, ενώ υποδομές της καταστράφηκαν, δυσχεραίνοντας τη ζωή όσων επάζησαν. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του υποδιοικητή του Α' Αστυνομικού Τμήματος, Νικολόπουλου, στη δύναμη των 30 ενστόλων, που στάλθηκαν για να βοηθήσουν στις έρευνες για επιζώντες στα ερείπια, στις 13 Ιανουαρίου:
«Κύριοι, ήλθαμε εδώ όπως και τόσοι άλλοι συνάδελφοι, χθες και σήμερα, για να βοηθήσουμε την Αστυνομία του Πειραιά. Εμείς θα βοηθήσουμε το Β' Αστυνομικό Τμήμα, που είναι κοντά στο ρολόι. Το έργο μας είναι δύσκολο και επικίνδυνο. Πρέπει να σώσουμε ζωές παγιδευμένες κάτω από τους σωρούς των πεσμένων κτιρίων, να συνδράμουμε τραυματίες, να περιφρουρήσουμε την περιουσία των πολιτών. Οι δρόμοι είναι αδιάβατοι από οικοδομικά υλικά των πεσμένων κτιρίων. Έχουν ανασκαφεί σε μερικά σημεία από τις βόμβες. Έχουν ακόμη τραμ ακινητοποιημένα ή κατεστραμμένα, σιδηροτροχιές αναποδογυρισμένες στραβωμένες και υψωμένες, ζώα πεθαμένα σε τυμπανιαία κατάσταση. Πιο επικίνδυνοι για μας είναι οι μισοπεσμένοι και ετοιμόρροποι τοίχοι, οι αιωρούμενες στέγες και τα πατώματα. Ένα λάθος μας ή μια ατυχία, μπορεί να ρίψη αυτά επάνω μας και να μας θάψουν ζωντανούς. Λοιπόν, κύριοι, κατεβαίνουμε αυτό το δρόμο που είναι αριστερά του θεάτρου. Κάνετε το Σταυρό σας και ο Θεός βοηθός».
Έχει λοιπόν και η Ελλάδα τη δική της Δρέσδη. Ο αιματηρός βομβαρδισμός του Πειραιά από τους Συμμάχους, είναι μια ιστορία που πολλοί ιστορικοί έκαναν τα πάντα για να αποκρύψουν, μιας και καταρρίπτει πολλούς από τα ψέματα των ιστοριογράφων των νικητών, για τους οποίους δεν υπήρξε ποτέ Νυρεμβέργη... Όμως, οι Πειραιώτες δεν ξεχνούν.
Μπορεί ο Τύπος να ήταν απών, μπορεί η αναγγελία της εκδήλωσης να μην έγινε ούτε μονόστηλο, όμως οι Πειραιώτες δεν ξεχνούν και τίμησαν τη μνήμη των εκατοντάδων Ελλήνων, που έπεσαν νεκροί από τις βόμβες και τις σφαίρες των αεροπλάνων των Συμμάχων, στη διάρκεια του αναίτιου και καταστροφικού βομβαρδισμού του Πειραιά στις 11 Ιανουαρίου 1944.
Η επιμνημόσυνη δέηση τελέστηκε, χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Πειραιώς και Φαλήρου κ.κ. Σεραφείμ. Το Δήμο Πειραιά εκπροσώπησε ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Παναγιώτης Κουβάτσος, ο οποίος μιλώντας υπογράμμισε τα κάτωθι:
«Σήμερα, για εμάς τους Πειραιώτες είναι μια ημέρα ιστορικής μνήμης για τα αθώα θύματα ενός παράλογου βομβαρδισμού. Είναι μια ημέρα που δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε. Κάθε χρόνο συγκεντρωνόμαστε εδώ, για να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών των αθώων θυμάτων μιας παράλογης και ανεξήγητης απόφασης. Πριν από 68 χρόνια, δημιουργήθηκε μια από τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας του Πειραιά. Για περισσότερες από τρεις ώρες από τις 12 το μεσημέρι, ώρα δηλαδή που ο κόσμος βρισκόταν στους δρόμους, μαύρισε ο ουρανός της εργατούπολης από τα ‘συμμαχικά' αεροπλάνα, που έκαναν στάχτη την πόλη, ρίχνοντας, χωρίς διάκριση, στις λαϊκές συνοικίες, χιλιάδες τόνους βομβών. Εκατοντάδες ήταν οι νεκροί, ενώ η πόλη υπέστη τεράστιες καταστροφές. Η μνήμη τους είναι αιώνια στο μυαλό και στην καρδιά μας».
Μεταξύ των θυμάτων του βομβαρδισμού, συγκαταλέγονται και 200 μαθήτριες 200 μαθήτριες που πέθαναν από ασφυξία στη Γαλλική Σχολή, αλλά και 85 μαθήτριες, οι οποίες, μαζί με τις 15 δασκάλες τους στη Δημοτική Οικοκυρική & Επαγγελματική Σχολή Πειραιά, καταπλακώθηκαν στο καταφύγιο του κτιρίου της Ηλεκτρικής Εταιρείας, που δεν άντεξε στις βόμβες. Σημειώνουμε επίσης ότι οι γερμανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ναύσταθμου, έμειναν άθικτες... Η δε πόλη, γέμισε διαμελισμένα πτώματα, ενώ υποδομές της καταστράφηκαν, δυσχεραίνοντας τη ζωή όσων επάζησαν. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του υποδιοικητή του Α' Αστυνομικού Τμήματος, Νικολόπουλου, στη δύναμη των 30 ενστόλων, που στάλθηκαν για να βοηθήσουν στις έρευνες για επιζώντες στα ερείπια, στις 13 Ιανουαρίου:
«Κύριοι, ήλθαμε εδώ όπως και τόσοι άλλοι συνάδελφοι, χθες και σήμερα, για να βοηθήσουμε την Αστυνομία του Πειραιά. Εμείς θα βοηθήσουμε το Β' Αστυνομικό Τμήμα, που είναι κοντά στο ρολόι. Το έργο μας είναι δύσκολο και επικίνδυνο. Πρέπει να σώσουμε ζωές παγιδευμένες κάτω από τους σωρούς των πεσμένων κτιρίων, να συνδράμουμε τραυματίες, να περιφρουρήσουμε την περιουσία των πολιτών. Οι δρόμοι είναι αδιάβατοι από οικοδομικά υλικά των πεσμένων κτιρίων. Έχουν ανασκαφεί σε μερικά σημεία από τις βόμβες. Έχουν ακόμη τραμ ακινητοποιημένα ή κατεστραμμένα, σιδηροτροχιές αναποδογυρισμένες στραβωμένες και υψωμένες, ζώα πεθαμένα σε τυμπανιαία κατάσταση. Πιο επικίνδυνοι για μας είναι οι μισοπεσμένοι και ετοιμόρροποι τοίχοι, οι αιωρούμενες στέγες και τα πατώματα. Ένα λάθος μας ή μια ατυχία, μπορεί να ρίψη αυτά επάνω μας και να μας θάψουν ζωντανούς. Λοιπόν, κύριοι, κατεβαίνουμε αυτό το δρόμο που είναι αριστερά του θεάτρου. Κάνετε το Σταυρό σας και ο Θεός βοηθός».
Έχει λοιπόν και η Ελλάδα τη δική της Δρέσδη. Ο αιματηρός βομβαρδισμός του Πειραιά από τους Συμμάχους, είναι μια ιστορία που πολλοί ιστορικοί έκαναν τα πάντα για να αποκρύψουν, μιας και καταρρίπτει πολλούς από τα ψέματα των ιστοριογράφων των νικητών, για τους οποίους δεν υπήρξε ποτέ Νυρεμβέργη... Όμως, οι Πειραιώτες δεν ξεχνούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου