ΠΕΡΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

ΠΕΡΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

…Στην Γαλλία η ιδιωτικοποίηση της τηλεοράσεως που αποκτήθηκε κάτω από τη φιλελεύθερη πίεση, μεταφράστηκε άμεσα σε μια πτώση της ποιότητας δίχως προηγούμενο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σχεδόν παραλυσία των δημοσίων καναλιών έναντι των ιδιωτικών, τα οποία για να διατηρήσουν την κυρίαρχη θέση τους στην λογική της ακροαματικότητας και της αποδόσεως της διαφημίσεως χρησιμοποιούν συστηματικά για να αποσταθεροποιήσουν τους ανταγωνιστές τους μια πραγματική πλειοδοσία στην βλακεία και τη χυδαιότητα…
…Εάν πίστευε κανείς τους φιλελεύθερους συγγραφείς, η ελευθερία θα επεβάλετο από μόνη της σε μια κοινωνία που εκυβερνάτο από την οικονομία της αγοράς. Η ελεύθερη ανταλλαγή θα γεννούσε την ελευθερία ως το προϊόν το πιο φυσικό από κάποιου είδους εσωτερική αναλογία. Μια τέτοια θεωρία που προέρχεται από μια δικαιολόγηση τελείως μαρξιστικού τύπου (είναι η οικονομική υποδομή που καθορίζει την πολιτική και κοινωνική υπερδομή) δείχνει στην πραγματικότητα ότι σε μια κοινωνία που δουλικά μιμείται την αγορά, η ίδια η «ελευθερία» συλλαμβάνεται με βάση το πρότυπο της εμπορικής συναλλαγής…
…Η κοινωνική τάξις συγχέεται λοιπόν με την οικονομική τάξι, είναι ακούσια συνέπεια των πράξεων των ατόμων που κινούνται από τα συμφέροντά τους και μόνο. Η αγορά, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, καλύπτει το κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι πια το πρόσωπο της ανθρώπινης δραστηριότητας, μα αυτή καθ’ αυτή η δραστηριότητα. Μακράν του να περιοριστεί στο πεδίο της οικονομικής κατ’ ακριβολογία δραστηριότητας γίνεται ένα σύστημα γενικής ρυθμίσεως της κοινωνίας, πομποδώς προσονομαζόμενο «καταλλαγή»…
…Η θεωρία σύμφωνα με την οποία η αγορά δεν είναι ποτέ άδικη, αφού είναι απρόσωπη και αφηρημένη, έχει προφανώς το μεγάλο πλεονέκτημα απαγορεύει τη μέτρηση του πραγματικού δια μέσου των συγκεκριμένων της αποτελεσμάτων. Το σύστημα είναι κατ’ αυτό τον τρόπο τέλεια «μανταλωμένο», ερμητικά κλειστό. (Κατά τον Φ.Χάγιεκ) οφείλουμε υποταγή στην τάξι της αγοράς γιατί δεν είναι δημιούργημα της θελήσεως και γιατί επιβλήθηκε από μόνη της. Ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί την κατεστημένη τάξη χωρίς να ψάχνει να την κατανοήσει, ούτε κυρίως να εξεγείρεται εναντίον της. Επικουρικός οι «χαμένοι» θα πρέπει να προικισθούν με μια νέα φιλοσοφική ηθική σύμφωνα με την οποία «δεν είναι παρά φυσικό ν’ αποδέχεστε την ροή των γεγονότων, όταν δεν σας ευνοούν». Είναι η ωμή απολογία της επιτυχίας, όποιες κι αν είναι οι αιτίες, και ταυτόχρονα είναι η ριζοσπαστική άρνηση της παραδοσιακής έννοιας του όρου «ισότητα». Είναι επίσης ένας τέλειος τρόπος να εξαλειφθούν οι τύψεις συνειδήσεως των κερδισμένων και να απαγορευτεί στους χαμένους η εξέγερση. Η οπτική γωνία του Χάγιεκ πηγάζει έτσι από μια «αληθινή θεωρητικοποίηση της αδιαφορίας προς την ανθρώπινη δυστυχία». Η αγορά, σε τελευταία ανάλυση αντικαθιστά τον Λεβιάθαν. […] Ο Φρήντριχ Φον Χάγιεκ (Friedrich von Hayek) που μοιράστηκε το 1974 το βραβείο Νόμπελ της οικονομίας με τον Σουηδό Γκυννάρ Μιρντάλ (Gunnar Myrdal) έγινε ο συγγραφέας στον οποίο αναφέρονται όλοι οι οπαδοί του φιλελευθερισμού. Μα τον έχουνε διαβάσει; Ενώ η κλασσική φιλελεύθερη σχολή διατηρούσε την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο Χάγιεκ την απαρνείται ολοκληρωτικά όπως επίσης απαρνείται κάθε ιδέα ισότητας ευκαιριών, αλληλεγγύης, ανακατανομής των εισοδημάτων και εθνικής κυριαρχίας. Ο νόμος της ζούγκλας βρήκε τον θεωρητικό του…
…Το να λέγεται ότι η αγορά δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε άδικη αυτό θα ήταν σαν να λέγαμε πράγματι ότι η αγορά πρέπει να διαφεύγει της ανθρώπινης κρίσεως σε ότι αφορά στα αποτελέσματά της, ότι είναι η νέα θεότητα μπροστά στην οποία πρέπει να υποκλιθούμε…

Αλαίν ντε Μπενουά

- - -

…πίσω από το κάθε Μακ Ντόναλντ υπάρχει η καταστροφή των τροπικών δασών, υπάρχει η καταστροφή των τροπικών δασών, υπάρχει η ερήμωση του τρίτου κόσμου, υπάρχει η εξολόθρευση των λεγομένων αρχαϊκών φυλών. Όλα αυτά έχουν τραγικές συνέπειες , στις οποίες δεν έχουμε το δικαίωμα να κλείνουμε τα μάτια. Ο καπιταλισμός σκοτώνει την ψυχή των λαών.[…] Γι αυτό εμείς (οι Ιταλοί εθνικιστές του ΜSI) πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να διακόψει με το δυτικό σύστημα το οποίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο μόνο με την κοινωνία της καταναλώσεως, και ότι πρέπει να καταγγείλει τον αμερικανικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό που προκαλεί στην Ιταλία, όπως και αλλού φαινόμενα εκριζώσεως και διαβρώσεως της ιστορικής μνήμης. Το να μάχεσαι τον αμερικανισμό και τον φιλοδυτισμό σημαίνει να υπερασπίζεσαι τις πιο αυθεντικές αξίες του ευρωπαίου-ανθρώπου και ταυτοχρόνως να αγωνίζεσαι για την ιδέα των λαών…
Πίνο Ράουτι –σε συνέντευξή του στον Φαμπρίς Λαρός
Από το βιβλίο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ: ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
- - -

…Κάθε κεφαλαιούχος δεν είναι κεφαλαιοκράτης. Ο κεφαλαιοκράτης είναι μια επικίνδυνη αντικοινωνική τάση…
…Η εταιρεία κεφαλαοκρατών-πολιτικών δεν είναι αφανής, όσο θα επιθυμούσαν να ήταν. Εκ των πραγμάτων αποκαλύπτονται οι ένοχοι δεσμοί μεταξύ του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου. Πρώτα απ’ όλα οι κεφαλαιοκράτες φροντίσανε το πολίτευμα, που θα εγκαθιδρυθεί στη χώρα, να τους εξυπηρετεί. Και σαν τέτοιο καθεστώς επιλέξανε τη δημοκρατία. Ουσιαστικά το καθεστώς αυτό ονομάζεται κεφαλαιοδημοκρατία…
…Οι σχέσεις πολιτικών της δημοκρατίας και κεφαλαιοκρατισμού είναι χιλιοειπωμένες και πασίγνωστες. Δεν απαιτείται ιδιαίτερη ικανότητα, για να καταλάβει κανείς, ότι τα παμφάγα δημοκρατικά κόμματα χρηματοδοτούνται από κεφαλαιοκράτες με ανταλλάγματα. Φυσικά είναι επίσης κοινή αλήθεια, ότι τα κόμματα μόλις πάρουν την εξουσία ξεπληρώνουν τους κεφαλαιοκράτες με το παραπάνω…
…Ένα από τα πολλά κακά που προξενεί η κεφαλαιοκρατία είναι, ότι εκμαυλίζει ηθικά το λαό. Συγκεκριμένα του επιβάλει την υλιστική αντίληψη των πραγμάτων. Γι αυτό ακριβώς κατάντησε ο λαός να θεωρεί καλή κάθε κυβέρνηση που του δίνει παροχές. Τα εθνικά ζητήματα, οι εθνικοί σκοποί υποχωρούν και τελικά χόνονται μπροστά στην υλική ωφέλεια…

ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ
Αν έγραφα αυτά που πιστεύω για τους χρηματιστές θα απαγόρευε ο εισαγγελέας την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου. Επομένως θα περιοριστώ στην περιγραφή της πραγματικότητας, που διαμορφώνει το χρηματιστήριο. Προσέξτε τη διατύπωση που έκανα. Το χρηματιστήριο διαμορφώνει οικονομική πραγματικότητα ενώ θα έπρεπε να την εκφράζει.
«Παίζω στο χρηματιστήριο» λέγουν. Και μόνο η χρησιμοποίηση του ρήματος «παίζω» σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά στην οικονομία. Διότι το «παίζω» δεν είναι ρήμα οικονομικό αλλά παραοικονομικό. Ανεβαίνουν οι τιμές κερδίζουν οι χρηματιστές. Πέφτουν οι τιμές κερδίζουν οι χρηματιστές. Για να υπάρχει κέρδος άλλοτε λίγο, άλλοτε πολύ, σημαίνει ότι κάποιος χάνει. Και το βέβαιο είναι ότι δε χάνουν οι χρηματιστές.
Προ καιρού (πριν δλδ το 1989) σημειώθηκε στο χρηματιστήριο Αθηνών άνοδος των τιμών των μετοχών, που συνεχίστηκε σε σημείο «μπουμ». Έβλεπα γνωστούς μου χρηματιστές να πνίγονται στη δουλειά. Φορτωμένοι χαρτιά αγόραζαν, αγόραζαν, πουλούσαν, πουλούσαν. Τα τηλέφωνα απασχολημένα αδιάκοπα και η οσός Σοφοκλέους γεμάτη πλήθος που έδινε χρήματα και έπαιρνε χαρτιά. Σε λίγο αφού οι επιτήδειοι άρπαξαν όσα είχαν προγραμματίσει, άρχισε η πτώση των τιμών των μετοχών, που εξακολούθησε σ’ ένα παρ’ ολίγο «κραχ». Μέσα σε τρεις μήνες χάθηκαν ή δημιουργήθηκαν περιουσίες.
Κάποιοι με κατευθυνόμενες αγορές προκαλέσανε κύμα ευφορίας, το οποίο κατόπιν εκμεταλλευθήκανε και θησαυρίσανε πουλώντας σε υψηλές τιμές μετοχές, που είχαν αγοράσει σε χαμηλές τιμές. Το δημοκρατικό κράτος άφησε ελεύθερους τους κερδοσκόπους να δημιουργήσουν τεχνητό κλίμα, να το εκμεταλλευτούν και μετά να ηρεμίσουν όλα, αφού προηγουμένως ο πολύς λαός πλήρωσε από την αποταμίευσή του τα οφέλη των κεφαλαιοκρατών. Μερικοί οξύθυμοι αντιδράσανε. Κάποια επεισόδια συνέβησαν, μερικές ύβρεις εκτοξεύθηκαν. Τίποτε περισσότερο. Ο «καπιταλισμός των αξιογράφων» τελικά θριάμβευσε. Σε λίγο χρόνο ακόμη θα ξεχαστούν όλα και νέα θύματα θα εμφανισθούν, επειδή δεν υπάρχει λαϊκή διαφώτιση.
Η τηλεόραση πληροφορεί τους Έλληνες για το τι συνέβη στην άλλη άκρη του κόσμου ή αν οι Νοτιοαφρικανοί χτυπήσανε κάποιον κάφρο, αλλά δεν ενημερώνει το λαό για το τι διαδραματίστηκε στο χρηματιστήριο στην Αθήνα. Οι κεφαλαιοκράτες για να πετύχουν το μέγιστο της εκμεταλλεύσεως βάλλανε τον τύπο να γράψει με μεγάλα γράμματα «Άνοδος των μετοχών», «Κέρδη από αγορά μετοχών» κτλ και παρασύρανε τους αποταμιευτές να τρέξουν στο χρηματιστήριο, όπου καταθέσανε τις οικονομίες τους.
Ελάτε στο χρηματιστήριο για να δείτε πως περιφέρονται τα παράσιτα της οικονομίας…

Από το βιβλίο του Κώστα Πλεύρη Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΗ

- - -

…Ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί ότι τίποτε δεν είναι χειρότερο από τον θάνατο, ούτε καν η σκλαβιά. Το λυπηρό είναι, ότι αυτός ο τύπος κοινωνίας είναι πάντοτε καταδικασμένος σε θάνατο. Αφού πρώτα υποδουλωθεί…

…δεν παύσαμε ποτέ να λέμε, ότι στις αναπτυγμένες κοινωνίες η κατάκτηση της πολιτικής ισχύος περνά από την κατάκτηση της πολιτιστικής ισχύος· ότι καμιά εξουσία δεν μπορεί να διαρκέσει, ακόμη κι αν είναι καταπιεστική (πόσο μάλλον όταν είναι φιλελεύθερη), εφ όσον δεν χαίρει της ανοιχτής συναινέσεως, την οποία μπορεί να της εξασφαλίσει μόνο μια βαθειά συμφωνία ανάμεσα στις αξίες, που αυτή ενσαρκώνει, και σ’ εκείνες, στις οποίες εμμένει η πλειοψηφία των πολιτών· ότι μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία δεν συνταιριάζεται με μια «ιδεολογική πλειοψηφία», δεν δύναται να νομοθετεί παρά προσωρινώς· ότι μια εξουσία επιρρεπής στο να αρνείται τη φύση της χάριν ενός «διαχειριστικού» προσανατολισμού ή ενός ιδεώδους ουδετερότητας» είναι καταδικασμένη εξ ορισμού· τέλος, ότι η βραχυπρόθεσμη δράση, αποκομμένη από την βαθύτερη διάστασή της, δηλαδή από την ιδεολογική και ιστορική της διάσταση, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία…

…κατά την φιλελεύθερη αντίληψη, ο πολιτικός άνδρας δεν είναι παρά ένας «μεταπράτης» ή ένας «διαχειριστής», το Κράτος θα θεωρηθεί, πρακτικά ως ένα εργαλείο της οικονομικής δραστηριότητας. Θα είναι ένα «ελαχιστοποιημένο κράτος», επιφορτισμένο αποκλειστικά με αστυνομικές δραστηριότητες, έλεγχο και καθορισμό νόμων. Το κράτος καλείται να «επιβλέψει» την υλική περιουσία των πολιτών, να «διαιτητεύει» σε περίπτωση συγκρούσεως, να επαγρυπνεί για την τήρηση των νόμων, να συνεισφέρει στη γενική ευημερία, διαχειριζόμενο τα δημόσια ή συλλογικά αγαθά, δηλαδή εκείνα τα αγαθά που δεν είναι δυνατόν να καταναλωθούν ατομικά… Για το φιλελευθερισμό, τίποτε δεν προκύπτει από τη συλλογική ή κρατική απόφαση. Όλα εξαρτώνται από οικονομικές συνθήκες. Το κράτος, μ’ άλλα λόγια, δεν έχει παρά οικονομικό λόγο υπάρξεως…

…Η οικουμενικοποιημένη οικονομία συμβαδίζει με την εγκαθίδρυση ενός παγκοσμίου κράτους. Η φιλελεύθερη συνηγορία για μια παγκόσμια οικονομική αγορά οδηγεί σε μια παγκόσμια πολιτική αγορά, χονδροειδή προοπτική ενός υποβόσκοντος δυτικοκεντρισμού, αφού η οικονομία «οικουμενικοποιήθηκε» με την επέκταση του φιλελευθερικού μοντέλου της αγοράς, ενώ το «παγκόσμιο κράτος» εμπνέεται αποκλειστικά από το δημοκρατικοφιλελεύθερο δυτικό μοντέλο διακυβερβήσεως…

…Για το φιλελευθερισμό, οι λαοί και τα έθνη δεν είναι παρά δευτερεύουσες πραγματικότητες. Δεν είναι με κανέναν τρόπο αντικείμενα της οικονομικής σκέψεως. Τι «δι-εθνές» εμπόριο δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά ένα δι-εταιρικό εμπόριο. Η βελτίωση παρέχεται, ανεξαρτήτως εθνικών ή πολιτιστικών συνόρων, από μια συνεχώς εξαπλούμενη αγορά, που αγνοεί τις σχέσεις ισχύος και τις συλλογικές ιδιαιτερότητες. Για κάθε προϊόν, η «παγκόσμια» βελτίωση απορρέει αποκλειστικά από την τάση ισοτιμίας της τιμής των προϊόντων και των υπηρεσιών…

…Ο φιλελευθερισμός, ο οποίος παραμένει η κυρίαρχη ιδεολογία στο πεδίο των διεθνών ανταλλαγών δεν καταλήγει απλώς στην αλλοτρίωση της εθνικής ανεξαρτησίας. Επιφέρει και έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας που κάνει εύθραυστες τις εθνικές οικονομίες τόσο στις χώρες του τρίτου κόσμου όσο και στις βιομηχανοποιημένες χώρες…

…Η εμπορική κοινωνία είναι μια κοινωνία, για την οποία κανείς δεν θέλει να πεθάνει, ούτε, γενικότερα, να εκπληρώσει καθήκοντα, για το θαυμάσιο λόγο ότι αυτή δεν κάνει να απορρέουν τα δικαιώματα από καθήκοντα και επειδή αυτή εθίζει τα μέλη της να σκέφτονται ότι τίποτε (και ιδίως η διάλυση της κοινωνίας) δεν είναι χειρότερο από το θάνατο. Ήδη από αυτό και μόνο η κοινωνία αυτή αυτοκαταδικάζεται. Μια κοινωνία που δεν είναι ικανή να σκεφτεί το θάνατό της, βρίσκεται ήδη έξω από η ζωή. Η εμπορική κοινωνία πέπρωται να πεθάνει διότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πεθάνει στη θέση της…

…Οι φιλελεύθερες κοινωνίες, ευνοώντας τον «ναρκισσισμό», ζουν σε ένα διηνεκές παρόν. Το άτομο δεν μπορεί να θέσει εαυτό σε προοπτική, διότι κάτι τέτοιο απαιτεί σαφή συνείδηση μιας κληρονομιάς και μιας εξαρτήσεως που δεν είναι δυνατό να γίνουν κατανοητές παρά συλλογικά…

Αλαιν ντε Μπενουά – Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟΥ ΕΧΘΡΟΥ – Ελεύθερη Σκέψις 
http://blog-arxeio.blogspot.gr