Η Ισλανδία είναι μια απόμακρη χώρα με σπάνια ομορφιά και ένα, πράγματι, κλειστοφοβικό περιβάλλον, πολιτισμικά αλλά και οικονομικά.
Είναι μια από τις χώρες που ανέκαμψε σχετικά γρήγορα από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και συνεχίζει να βελτιώνει την κατάσταση της σε ένα σταθερό μονοπάτι. Σε ανθρώπους όπως εμάς τους Έλληνες το εργατικό αλλά και το γενικό σύστημα της χώρας (υπηρεσίες, τράπεζες, ιδιωτικός τομέας) είναι κάτι το ανύπαρκτο. Πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις. Σε οκτώ ώρες βάρδια δικαιούσαι δυο τριαντάλεπτα διαλλείματα και εάν δουλέψεις μετά τις τρεις και μισή το απόγευμα πληρώνεσαι υπερωρία. Τα σαββατοκύριακα είναι συνήθως ρεπό και ο μέσος μισθός είναι περίπου 1200 ευρώ για τους πρόσφυγες (180 ώρες εργασία το μήνα), καθώς οι ντόπιοι πληρώνονται περισσότερο (γύρω στα 300 ευρώ παραπάνω σε αναλογία).
Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου βλέπεις πολύτεκνες οικογένειες και ακριβά αυτοκίνητα. Ο ρουχισμός, το φαγητό, σχεδόν τα πάντα εδώ είναι πολύ ακριβά. H ανάγκη των Ισλανδών να σταθούν δίπλα στη σύγχρονη Βαβυλώνα που λέγεται Αμερική τους έφτασε σε σημεία ακρότητας. Πολιτισμικά και οικονομικά. Όμως η χώρα είναι πολύ μικρή και ειλικρινά πολύ αθώα ακόμη και να αγγίξει το Δυτικό τιτάνα. Όταν η κρίση εισέβαλε στη χώρα προτιμήσανε να ακρωτηριαστούν παρά να εμπλακούν σε συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως απέφυγαν την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).Το σχέδιο στο οποίο κατέληξαν αποτελείτο από 4 παραμέτρους.
Πρώτον, μια ομάδα νομικών συμβούλων επιλέχτηκε για να αποτρέψει το έλλειμμα των τραπεζών να απορροφηθεί από τον δημόσιο τομέα. Στη συνέχεια ο δημόσιος τομέας επιτήρησε τις νέες τράπεζες ώστε να έχουν ένα δυνατό κεφάλαιο το οποίο ύστερα παρακρατήθηκε από τις τεράστιες απώλειες του ιδιωτικού τομέα.
Δεύτερον, το υπουργείο οικονομικών κράτησε το νόμισμα όσο ψηλότερα μπορούσε.
Τρίτον αυτόματοι σταθεροποιητές τοποθετήθηκαν τον πρώτο χρόνο σε πλήρη χρήση με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν όποιες οικονομικές μεταρρυθμίσεις στο τοπικό αλλά και στο παγκόσμιο χρηματιστήριο.
Τέταρτον οι τόκοι ανέβηκαν τόσο στα στεγαστικά δάνεια όπου το τελικό ποσό ήταν 30% υψηλότερο από το αρχικό ποσό. Το Νοέμβρη του 2008 το συνάλλαγμα έφτασε στις 340 κορώνες για ένα ευρώ.
Την ιδία χρονιά το συνολικό χρέος της χώρας έφτασε τα 50 δις ευρώ. Οι μεγαλύτερες τράπεζες αφέθηκαν στο έλεος της ρευστοποίησης καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό των μετοχών άνηκαν σε ξένους επενδυτές. Η Ισλανδία πράγματι κράτησε ψηλά το κεφάλι της στο παγκόσμιο παιχνίδι όμως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Το άγχος της χώρας και η τρομακτική προσπάθεια ώστε να ΜΗΝ ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που εν συνέχεια θα εισήγαγε το απόλυτα καταστροφικό ευρώ την οδήγησαν σε ακραία μέτρα. Χαρακτηριστική είναι η τεράστια πινακίδα μερικά χιλιόμετρα έξω από το αεροδρόμιο του Κέφλαβικ η οποία δείχνει την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την Ισλανδική σημαία με ένα συν στη μέση κι από κάτω γραφεί “Nei Takk” (όχι ευχαριστώ).Η χώρα επέλεξε το δύσκολο αλλά καλύτερο τρόπο. Να ανακυκλώσει το κεφάλαιο της μέσω του εισοδήματος των πολιτών της. Και όσο και να κόστισε αυτό στους ίδιους τους πολίτες η πινακίδα έξω από το Κέφλαβικ περιγράφει απόλυτα μια μικρή αλλά ισχυρή χώρα που σχεδιάζει και πράττει ομόφωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου