Πώς τα φέρνει «η ρημάδα η ζωή», ώστε οι γιαλαντζί «αντιεξουσιαστές» του Ρουβίκωνα, που δρουν ανενόχλητοι και ασύλληπτοι κάτω από την ανοχή (για να μην πούμε στήριξη) της κυβέρνησης, να εξευτελίζονται πλήρως μέσα από ένα «απλό» περιστατικό παραβατικότητας που είχε ως «θύμα» ένα μέλος τους.
Στα «Νέα» και υπό τον τίτλο «Μια διάρρηξη στο άβατο των Εξαρχείων» διαβάζουμε τα εξής:
«Είναι από αυτές τις ιστορίες που κάποιος κακόπιστος θα τη χαρακτήριζε μυθοπλασία αστικού τύπου με ολίγη από νουάρ ατμόσφαιρα. Κι όμως πρόκειται για αληθινό περιστατικό. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ εκτυλίχθηκε τον περασμένο χειμώνα και έχει θύμα/πρωταγωνιστή ηγετικό στέλεχος της πιο «διάσημης» αναρχικής συλλογικότητας. Ναι, του Ρουβίκωνα! Μου τη μετέφεραν μόλις προσφάτως και οφείλω να σας την αφηγηθώ. Κατ’ αρχάς να επιστήσω την προσοχή σας γιατί, όπως γενικά μαθαίνω, έχουν πυκνώσει οι διαρρήξεις στο κέντρο των Αθηνών.
Η ιστορία συνέβη στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, που οι περισσότεροι περιγράφουν ως άβατο λόγω των συχνών επεισοδίων και του αέρα ανομίας που πνέει τα τελευταία χρόνια. Σε μια εποχή δε που ο ακτιβισμός γνωρίζει πιένες και που έχει σχεδόν διαμορφωθεί η έννοια ενός γαλατικού χωριού, αν και για το τελευταίο δεν είμαι τόσο βέβαιος. Ένα βράδυ λοιπόν, όταν το στέλεχος του Ρουβίκωνα επέστρεψε στο σπίτι του -διαμένει στην ευρύτερη περιοχή, το τονίζω- ύστερα από μια επιτυχημένη ακτιβιστική επιδρομή από αυτές που κυριαρχούν με συχνότητα στην επικαιρότητα, το βρήκε εντελώς… άδειο. Κι αυτό αφού οι διαρρήκτες του είχαν πάρει τα πάντα. Η έκπληξη ήταν μεγάλη, αφού δεν του είχε μείνει τίποτα από τα υπάρχοντά του. Εκτός από το… τηλέφωνο -λένε οι πηγές μου- από το οποίο σχεδόν αμέσως κάλεσε το πολύπαθο (από επιθέσεις με μολότοφ) Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων, στην οδό Καλλιδρομίου. Ναι καλά διαβάσατε.
Ο διοικητής μόλις άκουσε το όνομα του θύματος και γνωρίζοντας ότι πρόκειται για σημαντικό μέλος των… ατάκτων ακτιβιστών, δεν πίστευε στα αυτιά του αλλά σκέφτηκε ότι πήρε κάπως την “εκδίκησή” του. Ο νόμος και ο τύπος όμως έπρεπε να τηρηθούν. Αλίμονο, οι πολίτες ανεξαιρέτως έχουν το σαφές δικαίωμα της προστασίας από τα όργανα της τάξης. Έδωσε λοιπόν εντολή στους άνδρες του να σπεύσουν στο σπίτι του παθόντος, όπως και όφειλαν, ειδοποιώντας ταυτόχρονα και τη Σήμανση για να πάρει δακτυλικά αποτυπώματα, μήπως και συλλάβουν τους θρασύτατους ληστές που δεν ήξεραν ποιου το σπίτι χτύπησαν. Απέναντι στην ανομία είμαστε όλοι ίσοι, ψιθύρισε με νόημα στον αξιωματικό υπηρεσίας. Θα σας κρατώ ενήμερους για την εξέλιξη της έρευνας, αν έχω νεότερα».
Εάν αυτό δεν είναι ο ορισμός της ξευτίλας, τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει οριστικά το νόημά τους. Το ηγετικό (αυτό, όμως, δεν μπορεί να είναι κατανοητό. Τι είδους «αντιεξουσιαστές» και «αναρχικοί» είναι όταν αναγνωρίζουν ηγέτες, αρχηγούς και καθοδηγητές στην ομάδα τους;) στέλεχος του παρακρατικού «Ρουβίκωνα» μόλις είδε ότι το σπίτι του έγινε «καλοκαιρινό» φρόντισε να φωνάξει άμεσα αυτούς που σε άλλες περιπτώσεις χαρακτηρίζει ως… χοιρινό κρέας.
Ούτε «δολοφόνοι με στολή», ούτε «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» πια οι αστυνομικοί, αλλά «κύριε αστυνόμε κάντε κάτι, με έκλεψαν» και «Α.Τ. Εξαρχείων εκεί; Παρακαλώ θέλω να καταγγείλω μια κλοπή»… Τελικά, η λαϊκή ρήση «όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα» είναι όχι μόνο αλάνθαστη, αλλά έχει και πολλές πρακτικές εκδοχές. Συν τοις άλλοις, φαίνεται ότι σ’ αυτή την περίπτωση ο Θεός… αγάπησε τον κλέφτη και όχι τον «νοικοκύρη». Ίσως επειδή και ο συγκεκριμένος «νοικοκύρης» δεν είναι καλύτερος από τον κλέφτη…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου