Αγαπημένοι μου συναγωνιστές καλησπέρα σας! Είχαμε μιλήσει προ ολίγων ημερών για τη βία που λαμβάνει χώρα στα Πανεπιστήμια με αφορμή τα όσα είχαν συμβεί στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς η βία έχει πάρει έκταση και έχει πάρει τη θέση της και στο χώρο του σχολείου. Το να πάει ένα παιδί σχολείο του και να γυρίσει ασφαλές σπίτι του είναι ζήτημα πλέον. Ένα ζήτημα που κάθε λογικό άνθρωπο θα έπρεπε να τον έχει αγγίξει. Η σωματική κακοποίηση η αλλιώς bullying όπως συνηθίζεται να λέγεται σήμερα, στην εποχή που ήμουν εγώ μαθήτρια δεν υπήρχε…Υπήρχε το αστείο, το πείραγμα αλλά πάντα μέσα σε κάποια όρια… Υπήρχε επίσης η μη αποδοχή κάποιων παιδιών από κάποια άλλα λόγω π.χ. κακού κινητικού που εκφραζόταν με το να μην τα δέχονται στο παιχνίδι αλλά ποτέ με τη βία που βλέπουμε να ανθεί στις μέρες μας….
Όλη αυτή η αντίστροφη μέτρηση προς την καταστροφή ξεκίνησε τη μαύρη δεκαετία του 80 στην οποίαν επιμελώς δεν αναφέρεται κανένας… Μοιάζουμε να την έχουμε ξεχάσει. Τη δεκαετία που ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την κομματικοποίηση στην Παιδεία, με τα πενταμελή και τα δεκαπενταμελή που λάμβαναν μέρος στη συνεδρίαση του συλλόγου των διδασκόντων και είχαν γνώμη για θέματα διοικησης του σχολείου… Φυσικά για να μην υστερήσουν σε πλειοδοσία λαϊκισμού και για να μην αφήσουν τη νεολαία μόνο στο ΠΑΣΟΚ, στο ίδιο μήκος κύματος ακολούθησε η ΝΔ και περισσότερο η Αριστερά που προνομιακά εκμεταλλεύεται τα νεανικά οράματα και μέσα από γεγονότα τυχαία η όχι δημιουργεί ήρωες για να σπρώχνει τον κόσμο ακόμα περισσότερο στο φανατισμό….
Πρέπει να πώ ότι ειδικά η Αριστερά μου θυμίζει μερικές μητέρες που όταν έρχεται η ώρα να μάθει το παιδί τους να μιλάει αντί να του μαθαίνουν την γλώσσα όπως μιλιέται χρησιμοποιούν μια μπεμπεδίστικη διάλεκτο, δημιούργημα των ίδιων μάλλον παρά του παιδιού. Το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο. Το παιδί αφενός κάνει διπλή προσπάθεια για να μάθει την πραγματική λέξη που αποτυπώνει την εκάστοτε έννοια και φυσικά την έλλειψη εμπιστοσύνης στους γονείς που δεν του είπαν την αλήθεια….
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τα κόμματα στο χώρο της παιδείας. Χαϊδεύουν τα αυτιά των νέων, δεν τους λένε την αλήθεια, ότι η ζωή είναι ένας αγώνας και ο νικητής σε αυτόν θα είναι ο πιο καλά καταρτισμένος, ο άνθρωπος εκείνος που έχει σπουδάσει και που συγχρόνως διαθέτει αρχές και ήθος και μπορεί έτσι να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην κοινωνία του αύριο.
Δυστυχώς όμως πέρα από την κομματικοποίηση της παιδείας,ύψιστη ευθύνη έχουν οι γονείς που δεν έμαθαν προτού να φτάσουν στο σχολείο, τα παιδιά τους ότι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις… Και ότι βασική υποχρέωσή τους είναι να σέβονται τον συμμαθητή τους που μπορεί να έχει μια ιδιαιτερότητα για την οποια δεν είναι υπεύθυνος, να είναι φτωχός, να είναι ΑΜΕΑ και να κάνει διπλό κόπο από αυτους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άξιοι θαυμασμού και όχι κοροϊδίας…
Είναι ώρα αγαπημένοι μου συναγωνιστές να αναρωτηθούμε όλοι ως λαός ένα πράγμα: Τι παιδεία θέλουμε; Σε όλες τις βαθμίδες μιλάμε πάντα… Τι σχολείο θέλουμε; Τι αξίες θέλουμε να εμπνέει αυτό το σχολείο; Αλλά για ζητήματα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης θα μιλήσουμε άλλη φορά.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Κωνσταντίνα Σκιά
https://koinonikosethnikismos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου