Θεωρείται από τις πιο μεγάλες αναμετρήσεις στα οδυνηρά χρόνια της κομμουνιστικής ανταρσίας των ετών 1946 – 1949.
Είναι αναμφισβήτητα η κρισιμότερη γιατί απέδειξε ότι το Έθνος ξέρει να απαντά με πυγμή σε όσους το επιβουλεύονται.
Ιστορικό πλαίσιο πριν την μάχη
Γνωστή είναι η διαχρονική θέση του διεθνούς κομμουνισμού για την αρπαγή της Μακεδονίας και της Θράκης. Και είναι επίσης γνωστή η αμέριστη σύμπραξη των εγχώριων προδοτών του ανθελληνικού κομμ. κόμματος.
Από τη δεκαετία ακόμα του ’20 οι θέσεις τους στον Ριζοσπάστη ήταν ξεκάθαρες: Απόσχιση και ανεξαρτησία Μακεδονίας – Θράκης.
Ο συμμοριτοπόλεμος, ο «Τρίτος Γύρος» της κομμουνιστικής ανταρσίας, ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου 1946, με επίθεση συμμοριτών στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου. Επρόκειτο για την πιο οργανωμένη επιδρομή του σλαβισμού για την υποδούλωση της Μακεδονίας και της Θράκης μας.
Ασφαλώς, δεν υπήρχε περίπτωση το ΚΚΕ να ξεκινήσει τον συμμοριτοπόλεμο χωρίς, όχι απλώς και μόνον την άδεια, αλλά και την εντολή του «Μεγάλου Στάλιν».
Τον Απρίλιο του 1947, ο Ζαχαριάδης συναντάται με τον Τίτο, στο Βελιγράδι, και συμφωνούν στη δημιουργία χωριστού κράτους στη Βόρεια Ελλάδα. Αυτός ήταν ουσιαστικά και ο σκοπός της εξέγερσης του ΔΣΕ. Στο μνημόνιο μεταξύ Ζαχαριάδη-Τίτο αναφέρεται στην παράγραφο 4: Το πιο νευραλγικό και ασθενικό για το μοναρχοφασισμό σημείο από κοινωνική, οικονομική, πολιτική, εθνική, στρατιωτική και γεωγραφική άποψη είναι η Βόρεια Ελλάδα, δηλαδή, κυρίως η ελληνική Μακεδονία και Θράκη. Αντίθετα για το ΔΣΕ εδώ συγκεντρώνονται οι πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις. Ουσιαστική σημασία έχει εδώ το γεγονός ότι ο ΔΣΕ διαθέτει πρωτοβουλία στο διάλεγμα του σημείου όπου θα χτυπήσει.
Το 1947 ήταν πλέον τόσο σαφής ο στόχος που και το πόρισμα της Ειδικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών στον ΟΗΕ (23/5/1947) ανέφερε: «Επί τη βάσει των γεγονότων, τα οποία διεπίστωσεν η ιδία η Επιτροπή, κατέληξεν εις το συμπέρασμα, ότι η Γιουγκοσλαβία και εις μικροτέραν έκτασιν αι Αλβανία και Βουλγαρία υποστηρίζουν τον συμμοριακόν πόλεμον εν Ελλάδι. Οι βόρειοι γείτονες της Ελλάδος επιχειρούν να δημιουργήσουν και να υποδαυλίσουν αυτονομιστικήν κίνησιν εν Μακεδονία με σκοπόν την τελικήν απόσπασιν της Μακεδονίας από την Ελλάδα…».
Το καλοκαίρι του ’47, το ΚΚΕ δεν έκρυβε τις προθέσεις του. Ήδη τον Ιούνιο στο Στρασβούργο, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης έκανε λόγο για «[…] τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας με δική της κυβέρνηση και με δική της κρατική υπόσταση…».
Όλα αυτά έγιναν ακόμη ξεκάθαρα με τη συμφωνία του Μπλέντ, τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Οι Έλληνες κομουνιστές συναντήθηκαν στη γιουγκοσλαβική πόλη μαζί με στελέχη των Γενικών Επιτελείων Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας, Αλβανίας και με Σοβιετικούς αξιωματικούς και αποφάσισαν την παροχή βοήθειας προς τις δυνάμεις του ΔΣΕ, με διακύβευμα την Ελληνική Μακεδονία.
Αργότερα ο Τίτο έγραψε για τη συμφωνία του Μπλέντ:
«Καταλήξαμε στη Συμφωνία του Μπλέντ, για να εξοφλήσουμε κάθε σχέση με το παρελθόν και να λύσουμε το Μακεδονικό ζήτημα με τρόπο ορθόδοξα μαρξιστικό. Διακηρύξαμε ότι οι λαοί της Μακεδονίας του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου έπρεπε να αποκτήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους».
Στην 3η Ολομέλεια του ΚΚΕ που έγινε στη Γιουγκοσλαβία στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου 1947, διαπιστώθηκε ότι είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για τη δημιουργία «ελεύθερης δημοκρατικής περιοχής». Και τονίζεται ότι «συμπαγής και εκτεταμένη Ελεύθερη Ελλάδα, με δική της κυβέρνηση είναι το πρώτο βήμα για να σωθεί η Ελλάδα, η ακεραιότητα, η ανεξαρτησία της, η δημοκρατία».
Τον ίδιο μήνα δηλαδή Σεπτέμβριο του 1947, ο Μάρκος Βαφειάδης ήρθε στα Τίρανα και συναντήθηκε με τον Ενβερ Χοτζα. Την συνάντηση περιγράφει ο πρώην, επί Χότζα, αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της Αλβανίας Μουφτάρ Τάρε, στις αναμνήσεις του που δημοσίευσε το 2003 η εφημερίδα των Τιράνων Γκαζέτα Σκιπτάρε. Επί τόπου ο Ενβερ Χότζα έδωσε εντολή στο Νάκο Σπύρο να ανοίξουν μερικά ορεινά νοσοκομεία όπως στην περιοχή Voskopoje και Devoll περιοχές που βρισκόταν πολύ κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα όπου θα νοσηλεύονταν οι έλληνες μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στρατιώτες και αξιωματικοί.
Το Ελληνικό κράτος δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος του κινδύνου. Μία μεγάλη καμπάνα αφύπνισης για όλους θα είναι η μάχη της Κόνιτσας. Η πόλη ήταν από ετών στόχος των συμμοριτών.
Στην πόλη, το 1944, η ΠΕΕΑ ίδρυσε και λειτούργησε Παιδαγωγικό Φροντιστήριο. Στο Φροντιστήριο αυτό οι Έλληνες Ελασίτες εκπαιδευτικοί διδάσκονταν τις νέες αρχές της παιδαγωγικής επιστήμης και ψυχολογίας, που στηρίζονταν στην επεξεργασία των Ελλήνων (και όχι μόνο) μαρξιστών πάνω στο διαλεκτικό υλισμό.
Στις 23 Δεκεμβρίου 1947 ιδρύεται η «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση». Την επομένη στις 24, από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα» των συμμοριτών στην Γιουγκοσλαβία, ανακοινώνεται ο σχηματισμός της, με «πρωθυπουργό» τον Μάρκο Βαφειάδη και «υπουργούς» γνωστούς κομμουνιστές και τον καθηγητή Πέτρο Κόκκαλη.
Στο διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό, δεν λείπει φυσικά η ξεκάθαρη θέση του κομμουνισμού: “ Η αναγνώριση πλέριας ισοτιμίας στις εθνικές μειονότητες και του δικαιώματος της ελεύθερης εθνικής τους ανάπτυξης. ”
Η Ελλάδα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Αν η κυβέρνηση του Ζαχαριάδη αναγνωριζόταν, η Ελλάδα κινδύνευε να βρεθεί σε εμπόλεμη κατάσταση με τους βόρειους γείτονές της, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η μάχη
Ξημερώνουν Χριστούγεννα στην Κόνιτσα με τσουχτερό κρύο. Έξι το πρωί και οι καμπάνες των εκκλησιών σημαίνουν τον όρθρο, χαιρετίζοντας με τις χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες την ημέρα.
Ταυτόχρονα ακούσθηκαν να πέφτουν βλήματα από βαρείς όλμους στα υψώματα της πόλης. Για μια στιγμή κανενός το μυαλό δεν πήγε σε επίθεση. Πέσανε έξι βλήματα όλμων και ύστερα μεσολάβησε ένα μικρό διάστημα ησυχίας. Μα ύστερα το κακό συνεχίστηκε χωρίς καμιά απολύτως διακοπή, έως τις εφτά.
Την Κόνιτσα υπερασπίζονταν η 75 Ταξιαρχία (που είχε λάβει μέρος στη μάχη του Μετσόβου) του Εθνικού Στρατού, υπό τον Συν/ρχη Δόβα Κωνσταντίνο με δύναμη μόνο δύο (2) Τάγματα Πεζικού, το 582 Τ.Π. και το 584 Τ.Π. Τα δύο τάγματα είχανε, απλώσει τμήματα της δυνάμεώς τους στα πιο επικίνδυνα σημεία γύρω από την Κόνιτσα, όπου από τον Αύγουστο είχανε γίνει γύρω-γύρω χαρακώματα, είχανε φτιάσει ναρκοπέδια κι ακόμα Σταθμούς Διοικήσεως ωχυρωμένους, για περίπτωση εισβολής και επιθέσεως εναντίον της.
https://ethnikismos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου