ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ!

Ο Ίων Δραγούμης υπήρξε μια σπουδαία προσωπικότητα για την Ελλάδα του 20 αιώνα.Ο Δραγούμης ήταν ο άνθρωπος ο όποιος συνδύασε τον ελληνικό εθνικισμό με τον σοσιαλισμό δημιουργωντας μια νέα ελληνική κοσμοθεωρηση.Ο Ίων Δραγούμης απέκτησε φανατικούς φίλους άλλα και φανατικούς εχθρούς και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την άνανδρη δολοφονία από ένα αφανή άνθρωπο ο όποιος έγινε γνωστός μονό και μονό από αυτήν την δολοφονία ένα τύπο ονόματι Παύλο Γυπάρη.Άλλα τα πάθη της εποχής εκείνης και ο εθνικός διχασμός οδήγησαν στην δολοφονία αυτού του μεγάλου στοχαστή του ελληνικού εθνικισμού.Ο Δραγούμης δεν φοβήθηκε πότε για τις ιδέες και πέθανε για αυτές, γιατί όπως λέει και ο μέγας ποιητής Έζρα Πάουντ αν δεν κάνεις θυσίες για τις ιδέες σου η εσύ δεν αξίζεις η ιδέες.Στην περίπτωση του Δραγούμη και ο ίδιος άξιζε -το παραδέχτηκαν και οι εχθροί του άλλωστε-αλλά και οι ιδέες  του οι οποίες είναι αιώνιες και αναλλοίωτες.Ο Δραγούμης συνήθιζε να φωνάζει και να κηρύττει κάτω οι μασόνοι,κάτω οι Εβραίοι,κάτω οι σοσιαλιστές ήξερε ότι αυτοί κατέστρεφαν και καταστρέφουν το κόσμο με την μισαλλοδοξία τους.Ας δούμε κάποια γεγονότα από τον βίο του.

Βίος:

Ο Ιωάννης ή Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου 1878. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός και μετέπειτα Πρωθυπουργός της Επανάστασης στο Γουδί, Στέφανος Δραγούμης. Ο νεαρός Ίων μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που πίστευε στα εθνικά ιδεώδη και εμπνεόταν από ένθερμο πατριωτισμό. Οι ρίζες της εθνικιστικής ιδεολογίας του θα πρέπει να αναζητηθούν στο οικογενειακό του περιβάλλον και την ελληνοκεντρική του ανατροφή. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα εδονείτο από την Μεγάλη Ιδέα, την απελευθέρωση των αλύτρωτων πατρίδων και των υποδούλων Ελλήνων, ενώ υψωνόταν η απειλή της Μεγάλης Βουλγαρίας και του Πανσλαβισμού. Την ίδια εποχή επηρεάζεται από την σκέψη του Νίτσε και του Μπαρρές. Θα σπουδάσει νομικά και θα καταταγεί εθελοντής στον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.

Με τον πόλεμο του '97 η Ελληνική κυβέρνηση θα θεωρήσει την Μεγάλη Ιδέα ένα μεγάλο ψέμα και θα απεμπολήσει το ιδανικό της απελευθέρωσης των υπολοίπων τμημάτων του Ελληνισμού. Γράφει στον Ελληνικό Πολιτισμό «Οι Ελλαδίτες πολιτικοί κατάντησαν να συναντήσουν με το νου τους κράτος και έθνος ή καλλίτερα μη μπορώντας να φτάσουν στην γενικότητα του «έθνους» έκαμαν την ανικανότητά τους θεωρία. Το κράτος δεν ήταν πιο πρόσκαιρο, δεν είχε δημιουργηθεί για να περιμαζέψει το έθνος γύρω του δεν ήταν σταθμός παρά τέλος. Συνέβηκε τούτο το παράδοξο, τούτοι, οι εξωμερίτες, περίμεναν την Ελλάδα να τους γλιτώσει και η Ελλάδα περίμενε μήπως τύχη και σηκωθούν μοναχοί τους να γλιτώσουν τον εαυτό τους». Αυτό το γραικυλικό κράτος των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών, που πολλά κοινά έχει με το σημερινό κράτος των Αθηνών, στηλιτεύτηκε τόσο από τον Ίωνα Δραγούμη όσο και από τον συνοδοιπόρο και φίλο του Περικλή Γιαννόπουλο, που αυτοκτόνησε το 1910.

Το 1904 σκοτώνεται ο γαμπρός και ίνδαλμα του Παύλος Μελάς. Γράφει στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» απευθυνόμενος στην Ελληνική νεολαία που καλούσε να ασχοληθεί με τα εθνικά θέματα «Φτάνουν πια οι Μάρτυρες. Χρειάζονται τώρα ήρωες. Γενείτε ήρωες. Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει». Όμως η τακτική του Δραγούμη δεν άρεσε στην κυβέρνηση των Αθηνών και μετατίθεται κατά σειρά στα προξενεία Πύργου Βουλγαρίας, Φιλιππούπολης, Αλεξάνδρειας και Αλεξανδρούπολης, τότε Δεδέαγατς.

Στα 1907-1908 δουλεύει στο Ελληνικό Προξενείο της Κωνσταντινουπόλεως και συναντά τον άλλο μεγάλο συνοδοιπόρο του, τον αξιωματικό Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη. Την περίοδο αυτή καταγράφει στο «Όσοι Ζωντανοί». Μαζί δημιουργούν την Οργάνωση Κωνσταντινούπολης για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ελλήνων και αυτονομία στον Πόντο, στην Καππαδοκία, τα παράλια της Μικράς Ασίας. Μαζί οραματίζονται το Ανατολικό ιδανικό όπου θα ενώνονταν όλοι οι λαοί της Ανατολής, και οι Έλληνες ως γνήσιοι κληρονόμοι του Βυζαντίου θα γινόταν σιγά-σιγά κυβερνήτες ή συγκυβερνήτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εις βάρος των Τούρκων. Αυτό προϋπόθετε εναντίωση στην επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν διάλυση της Αυτοκρατορίας. Όμως η εξέλιξη του Νεοτουρκικού κινήματος θα διαλύσει τα οράματα των δύο φίλων όπου ο Μέγας Αλέξανδρος συναντούσε το όραμα του Ρήγα Φεραίου.

Το 1909 ξεσπά η Επανάσταση στο Γουδί με προσωρινό πρωθυπουργό τον Στέφανο Δραγούμη, αλλά πραγματικό κυβερνήτη αργότερα τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος υπήρξε φιλελεύθερος, ενώ ο Δραγούμης εθνικιστής. Έτσι η σύγκρουση των δύο πολιτικών, όπως θα δούμε, θα είναι αναπόφευκτη. Προς το παρόν ο Δραγούμης μεθάει από το κρασί των Βαλκανικών αγώνων και συντάσσει το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης. Το 1914 με την απαρχή του Πρώτου παγκόσμιου Πολέμου ο Δραγούμης αρχικά αμφιταλαντεύεται αλλά καταλήγει ανταντόφιλος γιατί φοβόταν κυριαρχία των Ρώσων στην Κωνσταντινούπολη και τα Στενά.

Στο μεταξύ κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ελληνικός Πολιτισμός» όπου καθορίζει τους στόχους του ελληνικού έθνους. Κατ' αρχήν θα έπρεπε να υπάρξει πολιτική ένωση όλης της φυλής. Δεύτερος ο σκοπός του έθνους είναι η δημιουργία πολιτισμού. Πολιτισμού όμως που βασίζεται σε τρισχιλιετή παράδοση και όχι μίμηση ξένων προτύπων. Αντίθετα οι ηγέτες της αριστοκρατίας του έθνους «θα πρέπει να λουστούν στα φεγγερά και διάφανα νερά της λαϊκής ψυχής» για να συνταράξουν τον λαό και να τους ακολουθήσει. Γι αυτό πιστεύει στο κτύπημα της σχολαστικής παράδοσης, στην μελέτη της δημοτικής παράδοσης και την επιβολή της δημοτικής ως γνήσιας γλώσσας του λαού. Ο δημοτικισμός όμως του Δραγούμη δεν συνδεόταν με τα εθνοδιαλυτικά ιδεώδη της πόλης των τάξεων και του σοσιαλισμού. Ακόμα και αυτόν τον σοσιαλισμό τον ήθελε χωρίς πάλη των τάξεων και όσο του το επέτρεπε ο βυζαντινός κοινοτισμός του και χωρίς κρατικό παρεμβατισμό.

Ο Κοινοτισμός όμως δεν μπορούσε να υπάρξει δίχως Ορθοδοξία. Γι' αυτό γράφει: «Υποστηρίζω την θρησκεία μας, επειδή είναι αχώριστη από την ιστορία μας, είναι η Ιστορία μας, είναι η συνέχεια της Ιστορίας του γένους». Μέσα λοιπόν από τον Κοινοτισμό και την Ορθοδοξία προσπαθούσε να ελληνοποιήσει τον σοσιαλισμό ή καλύτερα την σοσιαλδημοκρατία. Ο Δραγούμης εξορίζεται το 1920 στην Κορσική και εκεί απεχθάνεται τον Δημήτρη Γούναρη και τον κρατικό σοσιαλισμό του, ενώ κάνει παρέα με τον μαθητή του Ιωάννη Μεταξά. Από το 1915 που πολιτευόταν ο Δραγούμης ήταν ο υποσχόμενος επόμενος αρχηγός της Ελλάδος. Η πολιτική δολοφονία στέρησε τον μοναδικό άνθρωπο που θα απέτρεπε την Μικρασιατική Καταστροφή. Ο θεωρητικός του λαϊκού εθνικισμού έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του μεγαλοαστικού οικονομικού κατεστημένου του Βενιζέλου και του Μπενάκη. Ο κόσμος του ατομικισμού και των ταξικών συμφερόντων δολοφονούσε ένα από τους τελευταίους οραματιστές του Ελληνικού Κοινοβίου. Τα διδάγματα του πέρασαν στον εθνικισμό του Μεταξά, και τον κοινοτισμό του Κώστα Καραβίδα, του Κωνσταντίνου Χατζηπατέρα και του Δημήτρη Τσάκωνα.

Εθνικισμός-ορθοδοξία-αανθρωπισμός-σοσιλιασμος(καμία σχέση με τον απατριδη σοσιαλισμό των μπολσεβίκων) συμπλέουν και δημιουργούν το πρότυπο του νέου Έλληνα αγωνιστη και εθνικιστή.Για αυτά τα οράματα σκοτώθηκε ο μέγας στοχαστής.

πάντα επίκαιρος και σύγχρονος Ίων έλεγε:

Ο Εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας. Η ενεργητοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν είτε όχι. Δεν μπορεί παρά να ζουν ανάμεσα στο Έθνος τους και εκεί να ξοδεύουν την δύναμή τους, και από κει να παίρνουν δύναμη".

Όταν ο Έλληνας πάψει να εθνικιστής,θα πάψει να ειναι και Έλληνας.

Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από τη βρώμα όπου κυλιόμαστε θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσυνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε"!

.ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ.

πηγές:

http://www.e-grammes.gr/2002/07/dragoumis2.htm