Ο Δημητράκης Δημητριάδης, «ο μικρός ήρωας» όπως τον αποκαλεί ο Διγενής, γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1949. Ήταν μόλις εφτά χρονών, όταν τον πυροβόλησε εν ψυχρώ Άγγλος στρατιώτης κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Οι γονείς του ήταν χωρισμένοι, η μητέρα του έφυγε για την Αγγλία και ο Δημητράκης ζούσε με τη γιαγιά του Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ. Ήταν μαθητής της Β’ τάξης του δημοτικού και πουλούσε λουλούδια, για να εξοικονομήσει τα προς το ζην.
Στις 9 Μαρτίου του 1956, οι Άγγλοι εντείνουν τη σκληρότητά τους απέναντι στον Αγώνα της ΕΟΚΑ. Σε μια προσπάθεια να κάμψουν το φρόνιμα του κυπριακού λαού συλλαμβάνουν και εξορίζουν στις Σεϋχέλλες, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το στρατολόγο της ΕΟΚΑ Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, το Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανό και το Γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ιωαννίδη. Η Κύπρος συγκλονίζεται από τις εξελίξεις, ενώ παράλληλα η ΕΟΚΑ εντείνει τη δράση της. Μαθητές και μαθήτριες από τα γυμνάσια και τα δημοτικά σχολεία της Κύπρου, βγαίνουν στο δρόμο με τις ελληνικές σημαίες στα χέρια, φωνάζοντας συνθήματα και κρατώντας πέτρες και ξύλα, για να διαμαρτυρηθούν, νιώθοντας την αδικία. Από την άλλη πλευρά, οι αποικιοκράτες, έστειλαν πάνοπλους στρατιώτες για να αντιμετωπίσουν την «απειλή» που αποτελούταν από άοπλα ανήλικα παιδιά και εφήβους, χρησιμοποιώντας όπλα και δακρυγόνες βόμβες.
Στη Λάρνακα τα παιδιά μαζεύτηκαν στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου, ενώ ανεγείρουν πρόχειρα οδοφράγματα προκειμένου να εμποδίσουν τους στρατιώτες να τα πλησιάσουν. Η εικόνα που επικρατεί, αποτελείται από παιδάκια του δημοτικού σχολείου (!), κρατώντας ελληνικές σημαίες. Όταν κατέφθασαν τα στρατιωτικά αυτοκίνητα με τους Βρετανούς στρατιώτες, ξεκίνησε ένα άγριο κυνηγητό εναντίον των αθώων παιδιών. Ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο στριμώχνει σ’ ένα δρόμο μια παρέα παιδιών αναγκάζοντας τους μικρούς διαδηλωτές να σκορπιστούν. Ο Δημητράκης, μόλις εφτά ετών ψυχούλα, δεν έφυγε….μόνο έπαιρνε μικρές πετρούλες με τα χεράκια του και τις πετούσε φωνάζοντας «Ένωση, Ένωση…»
Ένας Άγγλος, χωρίς ίχνος, ευαισθησίας, ντροπής και σεβασμού απέναντι στην παιδική αθωότητα του Δημητράκη, σημάδεψε το μικρό παιδί και μια σφαίρα τον πέτυχε στο πρόσωπο, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Στο δρόμο, που σήμερα έχει το όνομα «Οδός Δημητράκη Δημητριάδη», έπεφτε νεκρό το κορμάκι του Δημητράκη Δημητριάδη από τη Λάρνακα. Του εφτάχρονου μαθητή και ανθοπώλη, που με ένα πανέρι συνήθιζε να πουλά λουλούδια στους δρόμους.
Στην κηδεία του μικρού ήρωα τα κορίτσια χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου και τραγουδούσαν:
«Στη στεριά δε ζει το ψάρι
κι ο ανθός στην αμμουδιά
κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε
δίχως την ελευτεριά».
Εκείνο το απόγευμα που έγινε η δολοφονία του μικρού Δημητράκη, η πόλη νέκρωσε. Λύγισαν και οι πέτρες στο άκουσμα της θυσίας του μικρού αγγέλου. Το αγνό του αίμα έγραψε ανεξίτηλο το όνομά του στην ένδοξη ιστορία. Κι έγινε ο Δημητράκης Δημητριάδης ο μικρότερος ήρωας του Αγώνα της ΕΟΚΑ.
Τα παιδιά στον Αγώνα
-Και συ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς;
Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;
-Όπλο δεν έχω, Καπετάνιο.
-Να, τις κοτρώνες.
Αρκετές για σένα, τον μικρούλη.
Και αρπάζει ο ήρωας ο μικρός,
ο πιο μικρότερος απ' όλους, κοτρώνες.
Για να φέρει Λευτεριά.
«Ευαγόρας Παλλληκαρίδης»
Ε.ΛΑ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου