Το φθινόπωρο του 1924 μετά από την καταστροφή των ελληνικών πατρίδων της Μικράς Ασία, χιλιάδες 'Ελληνες Καππαδόκες, όπως όλοι οι Έλληνες στη Μικρά Ασία, ξεριζώθηκαν από τη γη των πατέρων και των προγόνων τους. Πήραν μαζί μέσα στις καρδιές τους, τους Αγίους και τις εκκλησίες τους, τα κάστρα και τους ήρωες των μύθων τους. Ο δρόμος στη νέα πατρίδα τους ήταν μακρύς και δύσκολος και ο προορισμός τους, άγνωστος και σκληρός. Εγκαταστάθηκαν στη βόρεια Ελλάδα, όπου το χώμα ήταν σκληρό, το νερό γλυφό και ελονοσία από τα έλη έφερνε θάνατο. Πάλεψαν σκληρά και επέζησαν.Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι διάφορες εθνότητες (Ελλήνων ή άλλων) που κατοικούσαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας άρχισαν σταδιακά να χάνουν τη γλώσσα τους, που παραχωρούσε βέβαια τη θέση της στην ισχυρή γλώσσα της επικράτειας, την τουρκική. Σε κάποια μέρη μόνο διατηρήθηκε η μητρική γλώσσα. Αυτό, ωστόσο, κράτησε ως τη Μικρασιατική καταστροφή. Τρεις υπήρξαν οι ελληνόφωνες αυτές γλωσσικές νησίδες στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας: η ομάδα των ελληνόφωνων χωριών της Καππαδοκίας (ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται τα χωριά Ανακού, Αραβανί, Αξός, Αραβισός, Γούρδονος, Μιστί, Μαλακοπή, Ποτάμια κ.ά.), η ομάδα του χωριού Φάρασα και άλλων έξι χωριών της ίδιας κοιλάδας, και επίσης το χωριό Σίλλη της Λυκαονίας (ΒΔ από το Ικόνιο). Η γλώσσα που μιλιόταν σε όλες τις παραπάνω περιοχές, παρά τις όποιες διαφορές ανάμεσα στα επιμέρους ιδιώματα -λιγότερες, πάντως, από τις ομοιότητές τους- αναφέρεται υπό τον γενικό όρο Καππαδοκική διάλεκτος.Μέχρι πρόσφατα επιστεύετο ότι η Καππαδοκική διάλεκτος δεν μιλιέται πλέον και ότι έχει σχεδόν απόλυτα εξαφανιστεί, αφού οι τελευταίοι ομιλητές της, πρόσφυγες που ήρθαν μετά τη μικρασιατική καταστροφή στα μέρη της ελληνικής επικράτειας που αναφέραμε μεταφέροντας σ' αυτά τη διάλεκτο, δεν ζουν πλέον. Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί μια πολύ πρόσφατη «ανακάλυψη» των M. Janse και Δ. Παπαζαχαρίου, οι οποίοι εντόπισαν Καππαδόκες στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα, οι οποίοι μιλούν ακόμη τη διάλεκτο. Ανάμεσά τους υπάρχουν μεσήλικες τρίτης γενιάς που έχουν πολύ θετική στάση απέναντι στη γλώσσας τους, σε σχέση με τους γονείς και τους παππούδες τους που απέφευγαν να τη μιλούν. Ήδη βρίσκεται σε στάδιο προετοιμασίας σχετική έρευνα με στόχο μεταξύ άλλων τη σύνταξη νέας γραμματικής, λεξικού και σώματος διαλεκτικών κειμένων.
In the autumn of 1924 after the destruction of the Greek homelands of Asia Minor, thousands of Cappadocian Greeks, like all Greeks in Asia Minor, were uprooted from the land of their fathers and ancestors. They took with them in their hearts their Saints and churches, their castles and heroes of legend. The road to their new homeland was long and difficult and their destination, strange and cruel. They established themselves in Northern Greece, where the soil was hard, the water cloudy and malaria from the swamps carried death. They fought hard and survived. Cappadocian, also known as Cappadocian Greek or Asia Minor Greek, is a dialect of the Greek language, formerly spoken in Cappadocia (Central Turkey). After the population exchange between Greece and Turkey in the 1920s, Cappadocian speakers were forced to emigrate to Greece, where they were resettled in various locations, especially in Central and Northern Greece. The Cappadocians rapidly shifted to Standard Modern Greek and their language was thought to be extinct since the 1960s. In June 2005, Mark Janse (Roosevelt Academy, Middelburg) and Dimitris Papazachariou (University of Patras) discovered that Cappadocians in Central and Northern Greece could still speak their native language fluently. Amongst them are middle-aged, third-generation speakers who take a very positive attitude towards the language as opposed to their parents and grandparents. The latter are much less inclined to speak Cappadocian and more often than not switch to Standard Modern Greek. A survey of Cappadocian speakers and language use is currently in preparation. 
Μέρος από τα γραφόμενα στην ελληνική ανοίκουν στον Νάσο Κατσώχη http://greeknation.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου